Pan oeddwn yn Moscow, penderfynais ar unwaith i beidio â mynd a mynd am dro o gwmpas y sgwâr coch, ond hefyd yn mynd ar daith. Syrthiodd y dewis ar ymweliad Mausoleum Lenin. Nid rheswm yn unig yw hwn i fynd i wibdaith ddiwerth arall, ond i dreiddio i hanes ein gwlad. Yn ogystal, ers plentyndod, clywais straeon fy mam am y peth, felly roedd yn freuddwyd hirsefydlog. Ni fyddaf yn cuddio fy mod yn falch iawn o'r ffaith bod y wibdaith yn rhad ac am ddim. Y rhai sy'n dymuno cael cymaint bod yn rhaid iddo sefyll am bron i awr yn unol. Mae gan y daith hon naws ddifrifol. Na O dan ba amodau na fyddwch yn gallu tynnu lluniau y tu mewn. Cyn mynd i mewn i'r Mausoleum, cewch eich gwirio am bresenoldeb ffonau, camerâu, camcorders. Doeddwn i ddim yn gwybod amdano, ac roedd yn rhaid i mi drosglwyddo'r holl dechneg yn y siambr storio. Nid yw storio camera yn rhad ac am ddim, yn meddu arno. Os nad oes gennych dechnoleg gyda chi eich hun, ond mae bagiau neu fagiau cefn mawr, yna byddwch hefyd yn cael eich gorfodi i basio i mewn i'r Siambr. Peidiwch â cheisio dod â'r dechneg, ni fyddwch yn llwyddo. Cyn mynd i mewn, byddwch yn pasio trwy fframwaith synwyryddion metel. Yn y Mausoleum mwyaf, roeddwn i tua thri munud. Efallai mai dyma daith gyflym ei hun yn fy mywyd. Mae'r tu mewn i'r mausolewm yn dywyll iawn. Felly, ni fyddwn yn cynghori'r henoed i fynd yno, cymaint i ddisgyn yn unrhyw le. Mae Lenin yn achosi emosiynau amwys. Popeth a welwn, mynd i mewn i'r mausoleum, yw ei gorff. Mae grŵp bach o bobl yn araf yn mynd o gwmpas yr arch ac mae'r daith hon yn dod i ben. Mae hefyd yn werth nodi'r ffaith bod yna sacrament, gan ei bod yn amhosibl sŵn. Nid oes dim mwy yno.
