Лідо-ды-Езоло размяшчаецца на поўначы Апенінскім паўвострава, недалёка ад цэнтра Венецыі (калі быць дакладней, у 35 км на паўночны ўсход ад Венецыі). Акружаны Альпамі, гэты ціхі бязветраны гарадок з дробным морам - выдатнае месца для адпачынку ўсёй сям'ёй. Курорт досыць малады, яго заснавалі ў 60-ыя гады, але ён ужо паспеў заваяваць папулярнасць.
Дзецям гэта месца выдатна падыдзе. Па-першае, як я ўжо пісала вышэй, мора тут неглыбокае ў берагоў, хваляў амаль не бывае, у летнія месяцы вада можа быць і +25 ° C, купацца можна з канца вясны і яшчэ месяцаў гэтак пяць, ну а на такім золатам дробным песочке паляжаць адно задавальненне. Уласна, таму Лідо-ды-Езоло лічыцца адным з самых прасвядных курортаў гэтай галіне. У параўнанні з шумнай, вечна святочнай Венецыяй, Лідо-ды-Езоло можна назваць практычна «сонным». Магістраль праходзіць у аб'езд Лідо, так што тут даволі ціха, хіба што аўтобусы прывозяць турыстаў. Нават не страшна дзяцей адных адправіць у краму. З Венецыі да Лідо можна дабрацца на катерочке (ну ці ў аб'езд). Не, забавы ёсць, і народу шмат, але тут вельмі спакойна і расслаблена.
Практычна ўсе тут накіравана на задавальненне патрэбаў туристов- акіянарыум, аквапарк, парк забаў, рэстараны, бары, крамы, яхт-клуб, кегельбан, месяц-паркі, клубы, гатэлі. Гатэльных ліній аж тры, і гатэлем там пад 400, ня менш (дзіва што, бо прыбярэжная лінія горада- 15 км). Цікава, што галоўная вуліца Лідо - самая доўгая ў Еўропе гандлёвая вуліца. Бліжэй да вечара становіцца цэнтрам усяго весялосці.
А яшчэ ёсць тут і пара гістарычных славутасцяў, якія варта таксама наведаць, калі вы накіроўваецеся ў Лідо-ды-Езоло.
Вежа Торэ Калиго (Torre Caligo)
Гэта старадаўняя сярэднявечная вежа на правым беразе канала Калиго, на захадзе Езоло. У гонар канала збудаванне і было названа, уласна. Калісьці гэты канал быў вельмі важны, бо па ім перамяшчаўся транспарт (ну і цяпер таксама перамяшчаецца), а вежа служыла кропкай назірання. Навукоўцы даказваюць, што Торэ Калиго пабудавалі на руінах антычнага старажытнарымскага збудаванні (ад яго на той момант, накшталт як, засталіся так, пару цаглінак ад падставы). Адзін мясцовы граф, які ўшчыльную займаўся перапісам усіх гістарычных збудаванняў Венецыі і наваколля, паказаў у сваіх рукапісах, што вежу гэтую пабудавалі ў 930 годзе. А вось старадаўнія карты 18 стагоддзя показыавют, што калі-то на тым месцы, дзе Торэ сягоння варта, і зусім стаялі дзве вежы, прычым з аднолькавым назовам. Другая вежа, праўда, была на процілеглым беразе канала (у Лио Маджорэ). Аднак, ад той вежы сёння нічога зусім не засталося. Ну, калі ўжо на тое пайшло, уздоўж каналаў у той вобласці, мела не адно падобнае збудаванне, праўда, шмат хто проста не захаваліся да нашых дзён.
Археалагічная зона «антык Мура» (Il sito archeologico Antiche Mura)
«Антык Мура» азначае «Старадаўнія Сцены». Знаходзіцца гэты комплекс у 2 км ад Лідо ды Езоло. У гэтай зоне можна бачыць разваліны кафедральнага сабора Санта Марыя і царквы Святога Маўра. Навукоўцы запэўніваюць, што калі-то сабор быў другім па велічыні пасля базылікі Сан Марка ў Венецыі. То было ў эпоху Венецыянскай Рэспублікі. А сёння некалі масіўная постройка- толькі руіны: падлога, кут сцены і падмурак званіцы. Яшчэ ёсць крыпта (капліца пад храмам). Усю гэтую прыгажосць выявілі работнікі і студэнты Базельскага Універсітэта падчас археалагічнай экспедыцыі. Дарэчы, высветлілася, што Санта Марыю пабудавалі на месцы другой старой царквы (дзесьці 6-7 стагоддзя). Ну а тую старую цэркаўку таксама пабудавалі на руінах антычнай раннехрысціянскай капліцы. Да нашых дзён дайшлі фрагменты мазаічнага падлогі з рисунками- кветкамі (вось, як раз ткі, ад той царквы 6-га стагоддзя). Ну а самую першую капліцу аднавіць ужо не атрымаецца. Навукоўцы не могуць нават прыкінуць, якой вышыні яна была, не кажучы ўжо пра вонкавым абліччы. Прадстаўляюць толькі прыкладна так, як яе фасад (кажуць, дугападобны).
Вельмі шкада, што ў час Першай Сусветнай гэты сабор канкрэтна подразрушили (побач пралягала лінія фронту, і прыйшлося будаваць на гэтым месцы абарончыя ўмацаванні). Аднак ужо пасля ўсіх ваенных перажыванняў навукоўцы зацікавіліся гэтай вобласцю і сталі праводзіць тут раскопкі. І знайшлі тут шмат цікавага, яшчэ ад раннехрысціянскага перыяду. Усе гэтыя знойдзеныя экспанаты потым развезлі па музеях (у прыватнасці, некаторыя можна бачыць у музеях Альтино і Аквіле). У музеі камуны Езоло гэтак жа захоўваюцца шматлікія экспанаты.
Лагуна дэль Морт (Laguna del Morto)
Гэта, вядома, не асаблівая славутасць, хоць, у нейкім сэнсе, можна гэтую лагуну аднесці і да іх. Бо да 1935-га года гэтая лагуна была апошнім адрэзкам ракі Пьяве да яе ўпадзення ў Адрыятычнае мора. У кастрычніку таго года адбылося дзіўнае падзея - вада ў рацэ раптам незвычайна паднялася, рака выйшла з берагоў і змяніла кірунак свайго плыні і «паплыла» да мора. Новае вусце было ў 3 км на поўдзень ад старога, а старое рэчышча завалілі кучы бруду і глею. Так што, гэты адрэзак пазбавіўся свежай вады і стаў запаўняцца вадзіцаю выключна падчас прыліваў. І вось такім чынам нарадзілася на свет Лагуна дэль Морт. Лагуна займае плошчу аж 125 га ці нават больш. Тут жывуць самыя разнастайныя марскія птушкі, берага ўяўляюць сабой пышныя зараслі прыморскіх соснаў (дарэчы, штучна створаныя), побач можна бачыць пяшчаныя выдмы, ну і ўсё гэта вельмі прыгожа. Вельмі шмат вакол Лагуны, ды і ў ёй самой усякай марской травы ды водарасцяў. На поўдні ўсё парасло трыснягом, а яшчэ мясцовасць там стала ўжо балоцістай. Вельмі прыгожыя расліны, якія можна бачыць тут - вечназялёныя кусты з жорсткімі лісцем і блакітнымі і белымі сімпатычнымі кветачкамі. Жывуць тут розныя звяркі таксама: зайцы, ласкі. Шмат паўзуноў, жабы, яшчаркі, вужы. Часам можна ўбачыць рудых чапляў. Увогуле, месца вельмі прыгожае. Пару гадоў таму гэта месца нават ўнеслі ў спісы 11 найпрыгажэйшых пляжаў Італіі (праўда, па версіі Італьянскай лігі аховы прыроды, а не турыстаў, але ўсё ж!). Прыгажосць ды і толькі!
Увогуле, калі Вы будзеце ў Венецыі, заязджаць і ў Лідо-ды-Езоло, не пашкадуеце дакладна!