Аўтобус едзе хутка і плаўна, перапад вышынь не адчуваецца зусім, гід распавядае нам пра тое, што большая частка гэтых перавалаў зімой зачынена з-за багацці снегу. Рана раніцай ад'язджаючы ад узбярэжжа ў глыб Турцыі мы ва ўсе вочы глядзелі на сціплыя домікі турэцкай правінцыі, а цяпер ужо прывыклі. Тут удалечыні ад прыморскіх турыстычных цэнтраў цячэ мернае і спакойнае часцей за ўсё сельскагаспадарчая жыццё радавога турка. З раніцы было яшчэ халаднавата, а цяпер сонца паліць так, што ўсё жыццё па-за кандыцыянераў здаецца запавольваецца і замірае. ніхто не хоча марнаваць свае сілы на спякоце. Вядома ж па дарозе мы заязджаем у турыстычныя мястэчкі, дзе ўсе гэтыя дывановыя, аніксавыя і іншыя фабрыкі з'яўляюцца, па сутнасці закамуфляваныя крамкамі. Турыстам паказваюць шоу "танцуючых дываноў" і сама вытворчасць, пачынаючы ад збору бавоўны, частуюць прысмакамі і наліваюць Ракію - усё ўсходнія хітрасці накіраваны на павелічэнне продажаў.
Гэта ўжо амаль не раздражняе, але я праўда не хачу ні дываноў ні фігурак з оніксу. Мы спыняемся паесці то ў адной кафешке, то ў іншы, а вось цікавае падзея, кіроўца бурна пасварыўся з гідам завозіць нас у нетрадыцыйнае месца прыпынку. Тут таксама ёсць кафэ і магчыма кіроўцу паабяцалі працэнт, але цікава не гэта. сёння тут у суседнім памяшканні, а таксама побач пад навесамі праходзіць вяселле. Яны не чакалі ўбачыць 50 турыстаў, а мы зразумела не чакалі ўбачыць іх. Гасцей шмат, на ўскіданне больш за 300 чалавек. Вяселле не багатая і на сталах толькі невялікія пакуначкі сокаў, якое мясцовае печыва і прысмакі, але хто яго ведае можа быць гэта які-небудзь другі дзень. Абвыкшы да нашага прысутнічаю, госці працягваюць весяліцца і мужчыны ладзяць вельмі запальныя танцы. весялячы сябе і гасцей. Жанчыны пляскаюць і падбадзёрваюць мужчын, але танцаваць чаму то не выходзяць, можа наша прысутнасць таму прычынай. Мы едзем далей і больш не будзем перашкаджаць выяўляецца уступаючым у шлюб, аўтобус едзе хутка, але з усімі прыпынкамі ўсё роўна атрымліваецца доўга. У адным аўтобусе едуць і якія набылі тур за 55 даляраў і моцна абураныя турысты, якія набылі тое ж самае за 100 у гатэльны гіда. І вось удалечыні з'яўляецца белае пляма Паммуккале, аўтобус спыняецца і мы выходзім з кандыцыянаваным ласкі на спякоту, дзе нават марозіва растае за пару хвілін да падставы.
Пешшу рухаемся наперад да геатэрмальнай крыніцах і знакамітым на ўвесь свет басейнаў-тэрасах. Каб зайсці на самі тэрасы неабходна зняць абутак. Купацца нельга, хоць шматлікія бессаромна залазіць у ваду.
Вапняковыя схілы беласнежнай горы настолькі яркія. што злепяць як сонца. Ад камянёў і тэрмальнай вады здаецца палае запалам яшчэ больш, вада мутновато, прасякнутая вапняком і не выклікае жадання хапіла розуму нырнуць у яе.
Гід распавядае аб цудадзейных уласцівасцях вады, добра, тады палечым ногі, так ці інакш акунаецца ў гэтую вадкасць. Камень пад вадой слізкі - будзьце асцярожныя.
Мы ідзем далей да крытых тэрмальныя крыніцы вакол якога пабудаваны басейн. Да таго факту, што тут бывала і купалася Клеапатра, нават самі туркі ставяцца з вялікім скепсісам. Басейн тыповы новострой з акуратна выкладзенымі на дно калонамі ад будынкаў нібыта зніклых цывілізацый. Купацца ў цёплым тэрмальным крыніцы з 60 градуснай вадой прыемна ... у Расіі, зімой, калі на вуліцы мінусавая тэмпературы, зверху свецяць зоркі і ідзе снег. А тут у Паммуккале на 40градусной спякоце, гэта не толькі не прыемна, але яшчэ і шкодна для пэўных груп турыстаў.
Што сапраўды заслугоўвае там ўвагі - гэта разваліны антычнага горада Ераполі. Дайшоўшы да іх па спякоце і спрабуючы прачытаць старажытныя іерогліфы на паўразбураных камянях адчуваеш сябе гісторыкам-даследчыкам з сусветным імем. А выйшаўшы на сярэдзіну нядрэнна захаваўся амфітэатра адчуваеш сябе гладыятарам ў адной прасоленыя туніцы, што рыхтуюцца пазмагацца з сабе падобнымі.
Але спякота дае аб сабе ведаць і вось мы ўжо шукаем месца ў цяньку, таму што скура стала здрадніцку патрэскваць і дыміцца пад распаленым свяціла. Я ўжо паспеў засумаваць па мяккім асвяжае брыз дзьме з мора, якое знаходзіцца цяпер у 250 км адсюль. Дзякуй Богу ці дакладней сказаць Алаху, сонца пачынае сядаць. Заўтра будзе новы дзень, але што нам рабіць тут заўтра незразумела, бо мы ўсё ўжо агледзелі сёння, понадеемся ў гэтым пытанні на туркаў, бо яны вялікія майстры прыдумляць славутасці на роўным месцы.
