У Александрыю мы трапілі аўтамабільным транспартам па дарозе ўздоўж якой размешчаны найбагатыя бананавыя і Ананасная плантацыі. Кіроўца па дарозе распавядаў нам жудасныя гісторыі пра тое, што дзе-нідзе на гэтых плантацыях людзі працуюць за капейкі, а ў выпадку правіннасці да іх прымяняецца фізічнае пакаранне. Не бяруся судзіць ці праўда гэта ці чарговая байка для турыстаў, але шмат кіламетровыя бананавыя поля відаць сапраўды прыносяць моцныя ўраджаі.
Размясціўшыся ў гатэлі, прама на плошчы Эль Наср, мы перш за ўсё накіраваліся ў бок мора. Шыкоўны пяцікілямэтровай набярэжная аказалася недалёка, але дарога да яе пакінула дваякае ўражанне. Літаральна Александрыя горад кантрастаў: на адной з вулачак чысціня, парадак і цалкам сабе еўрапейскія пейзажы, асабліва калі яны падобныя сваімі архітэктурнымі стылямі, але на іншай вулачцы можна назіраць горы смецця. Ды што там вуліцы, гаспадар бліжэйшага крамачкі можа мыць тратуар, у той час як сусед будзе бессаромна смеціць.
Моры для абмывае чатырохмільённую мегаполіс у прынцыпе дастаткова чыстае, вось толькі вада далёкая ад круглагодны камфортных тэмператур Чырвонага мора. Але мы ўсё роўна выкупаліся, потым прымалі традыцыйна рускае прафілактычны сродак у гатэлі.
Пра алкаголь скажу так, яго як бы ў адкрытую няма, але пры жаданні ўсё можна купіць. З абавязковай праграмы наведалі экскурсіі да палаца Хедивов, купілі сувеніры каля Форта Кайтбей, нібыта пабудаванага з рэшткаў знакамітага Александрыйскага маяка.
Мы таксама наведалі размешчаную недалёка ад форта мячэць, праўда ўнутр нас не пусцілі, хоць у прынцыпе нам першапачаткова тлумачылі што мячэць ўмоўна адкрыта для турыстаў.
Нас вельмі захапіў турыст у гадах на старэнькім і моцна стомленым мерседэсе, калі то ён ці то бываў, ці то вучыўся ў Расіі і цяпер сыпаў рускім жартамі, прымаўкамі і мацюкамі, праўда чулася ўсё гэта як быццам праз глухія зараснікі акцэнту. Яшчэ адна цікавая гісторыя адбылася з намі пры падарожжы па мясцовых крамах, многія з якіх горда называюцца фабрыкамі на падставе таго, што на заднім дворыку хто-небудзь што-то шые. У адным крамцы мы сустрэлі рускую жанчыну Тамару, шмат гадоў таму выйшла замуж за егіпцяніна. За гэтыя гады Тома так і не асвоіла як след чужая мова, затое амаль усе мясцовыя вакол яе цяпер ніштавата гаварылі па-руску. Яна дапамагла нам пракруціць адну аперацыю. Адзін з нас, з гарачкі набыў тоўстую ланцужок, насіў яе ўжо тыдзень, а цяпер перадумаў, акрамя таго ў яго паўсталі сумневы ў сапраўднасці каштоўнага металу. Тамара перадала нам Запісачку па якой у краме ў нас забралі ювелірны выраб і вярнулі дзень, ды яшчэ і запэўнілі, што гэта распаўсюджаная практыка. Мне дагэтуль цікава, што ж было ў той запісачкай.