У Екацярынбургу я апынулася чыста па справах, рабіла візы ў консульстве Германіі. Але так выйшла, што ў мяне засталося шмат вольнага часу да цягніка, і я адправілася пабадзяцца па горадзе. Не думала, што ён настолькі сучасны. Шматпавярховыя дзелавыя цэнтры ані не саступалі сваім выглядам маскоўскім. Брукаваныя вуліцы, стромкія аўтамабілі, сур'ёзныя людзі, якія спяшаюцца на працу ... Цэнтр горада ўсё больш і больш нагадваў мне Маскву.
Праўда, такі толькі цэнтр. Астатнія раёны цалкам звычайныя, не гэтак чыстыя і сучасныя.
Знаёмыя, які некаторы час жыў у Екацярынбургу, параіў мне схадзіць у заапарк. Не скажу, што там нешта асаблівае. Заапарк як заапарк, вялікі, дастаткова чысты ... Я наогул скептычна стаўлюся да саміх такіх месцаў.
А вось што мне спадабалася, дык гэта помнікі. Была на набярэжнай каля дамбы, там бачыла некалькі цікавых пастаментаў. Па-першае, помнік Уладзіміру Высоцкаму і Марыне Уладзі. Мне падабаецца, калі помнік не проста адлюстроўвае чалавека, а перадае нейкі момант з яго жыцця. Гэты менавіта такі. У ім адчуваецца гісторыя. Па-другое, гэта помнік чалавеку-Нябачнік. Арыгінальна, проста сляды ў асфальце. Па-мойму, эканомна і крэатыўна. З гэтай жа серыі помнік клавіятуры, не вельмі эканомна, але незвычайна. І такіх пацешных помнікаў у горадзе яшчэ шмат.
З паездкі я зразумела, што жыхары Екацярынбурга дзелавыя, але ўмеюць пажартаваць людзі. Што вельмі выдатна.