Адэса - горад, які жыве нейкай сваім жыццём, па сваіх законах, якія вылучаюць яго з усіх іншых гарадоў. І гэта адчуваеш настолькі моцна, што Адэсу немагчыма забыцца. Велізарны пласт культуры, прычым культуры сумеснай, руска-ўкраінскай, тоіцца ў тутэйшых вулачках.
З-за таго, што ў Адэсу я трапіла чыста па працы, мне ўдалося не так шмат пагуляць па цэнтры і славутасцях, як хацелася б. Але разок па Дерибасовской я ўсё ж прайшлася. Адчуванне, што падарожнічаю ў часе не пакідала. Гэта месца трывала звязана ў маёй свядомасці з героямі накшталт Астапа Бэндэра. Менавіта па такіх вуліцах яны павінны хадзіць. Тут або ў Гарадскім садзе. У гэтых месцах знаходзіцца вялікая колькасць цікавых і незвычайных помнікаў. Жыхары Адэсы маюць пачуццё гумару.
Што тычыцца палацаў і іншых пабудоў, то бок, сапраўды, прыгожыя, але мяне, спрактыкаванага Пітэрам турыста, ужо не так лёгка ўразіць палацамі і саборамі.
Як належыць любому госцю горада, я спусцілася і па пацёмкінскай лесвіцы, лічачы прыступкі, але чамусьці ў мяне іх выходзіла ўпарта 190. Аднак падымацца пералічваць я не рызыкнула.
У якасці марскога курорта Адэса не выклікала ў мяне шмат прыемных уражанняў. Туды трэба прыязджаць хутчэй паглядзець горад, далучацца да культуры, а не проста загараць на сонейку.
Наогул усё ў Адэсе мне здалося некалькі застылым з сярэдзіны 20 стагоддзя. Партовы горад з савецкага кіно, хоць і там хапае сучасных будынкаў. Магчыма, гэта па той прычыне, што з-за існуючага стэрэатыпу я не ўспрымала яго па-іншаму. У сувязі з апошнімі хваляваннямі на Украіне, становіцца вельмі сумна, што гэтую частку нашай агульнай руска-ўкраінскай культуры мы можам страціць.