Многія даведнікі па ўсходніх краінаў рэкамендуюць са старажытнай арыентальнага культурай знаёміцца ў Раджастхане. Вырашыўшы ў траўні 2007-га праверыць савет, я з сяброўкай-індолаг трапіла ў Удайпур, куды жыхары раёна адпраўляюць прыхільнікаў гістарычнага турызму. Сяброўка, пабалбатаць з мясцовымі, хутка накідалася два маршруты. Варыянт для лянівых эстремалов пачынаўся з агляду насценнага жывапісу, якой славіцца Венецыя Ўсходу.
Працягваўся паходамі па нацыянальных кафэ. Мы, мясаед і прыхільнікі прэснай ежы, былі расчараваныя. Усе перченые, салёнае, вострае. Адна з кухары з гонарам прызналася нам, што ў некаторыя стравы кладзе да 30 рэзкіх сумесяў. Ежа толькі вегетарыянская. Традыцыйнае меню: бхуджиа (гародніна кары), Досаев (рысавыя аладкі), бабовыя супы, самба (начыненыя марынаванымі гароднінай пельмені), раита (запраўлены мятай ёгурт з цёртым агурком) і дхай. Апошні ўяўляе сабой нешта накшталт нашай сыраваткі. Смачны, цудоўна смагу здавальняе. Пілі літрамі.
Завяршаўся удзелам у Свяце кветак, які як раз прыпаў на сярэдзіну нашага знаходжання ў Ўдайпуры. Тры дні народ у вянках (дарэчы, іх надзелі не толькі дамы, але і джэнтльмены) весяліўся, спяваў, танцаваў. Горад ператварыўся ў жывую клумбу, над якой пастаянна насіліся гукі фальклорных кампазіцый. Пачаўся чэрвень, адкрыліся кірмашу жэмчугу і вярблюдаў.
Далей пайшла тыдзень актыўнага экстрыму. Запісаліся на курсы па катанні на сланах. Мне задавальненне абыйшлося ў 250 рупій / гадзіну (выбрала занятак у групе), сяброўцы, якая не хацела весяліць людзей, - у 350 рупій. Нада мной таксама ніхто не смяяўся, хоць відовішча, напэўна, было камічным. Пара дзён гумарыстычнага ганьбы, затое спакойна ездзілі на гігантах па наваколлі і нават удзельнічалі ў сафары. Прызнаюся, пляліся ў хвасце. Дарэчы, да сланам тут ставяцца асабліва: людзям хадзіць дазволена не ўсюды, для іх забарон няма.
Курсы па кіраванні вярблюдамі і яками мы прайсці не паспелі. Вельмі ўжо вабілі тутэйшыя веласіпедныя туры, арганізаваныя прагулкі для пачаткоўцаў альпіністаў. Пунктаў пракату велікаў трохі, але машыны ў нармальным стане, маршруты ўсе зацверджаны, изъезжены. У горы гасцей Удайпура водзяць вопытныя інструктары, хутка ацэньвальныя ўзровень падрыхтоўкі «падарожнікаў», спрытна якія аказваюць першую дапамогу. Небяспекі ніякай, а выгляд варта поту і высілкаў.
Паход на базары Бара і Бапу для нас быў не менш спартовым забаўкай. Нядзіўна, бо жылі мы ў бунгала, змешчаным недалёка ад аэрапорта Дабук, і цалкам залежалі ад транспарту. А з ім не шанцавала: аўтобусы ламаліся, свабодныя рыкшы не сустракаліся, таксісты называлі несусветная кошты. У выніку большую частку шляху прарабілі на ўласных дваіх. Узнагарода - этнічныя ўпрыгажэнні з ракавінак, званкі. Тэлефаную ў іх, калі мару пра Старажытнай Індыі.