Хельсінкі - гэта, вядома, вельмі маленькі горад. Менавіта таму ён здаецца такім утульным і кампактным, добразычлівым і чысценькім.
Упершыню Хельсінкі я ўбачыла, падарожнічаючы на аўтобусе, у стандартным эканом-туры тыпу "Дзве сталіцы за пяць дзён". Падарожжа на аўтобусе было кашмарным, нават не хачу ўзгадваць, як зацякала цела і як раніцай ад недосыпа я цьмяна спрабавала паглыбіцца ў той факт, што знаходжуся ў іншай краіне.
Але - пра галоўнае. Хельсінкі пакарыў мяне адразу ж. Можа, адыграла ролю тое акалічнасць, што была ажыўленая пара перадкаляднае распродажаў і горад ззяў агнямі, шчаслівымі асобамі і традыцыйнымі свечкамі, ужо не ведаю. Але было вельмі прыемна знаходзіцца там, шпацыраваць, заходзіць у сувенірныя крамкі, ёсць разнастайную смачніну і адкрываць для сябе зусім іншы свет.
Гатэль мой размяшчаўся практычна ў цэнтры, і чаму-то я ўвесь час блудадзеяла вакол яго, не магла знайсці - мабыць, будынкі ці то падобныя, ці то ўсё вельмі маленькае, але знайсці гатэль і ўпадабаны сувенірная крама нават з картай мне ўдавалася не адразу. Пыталася дапамогі мясцовых на дрэннай англійскай - з усмешкай, даступна і ветліва, цярпліва тлумачылі. Нават быў момант - пару разоў да мяне самі падыходзілі людзі і пыталі, ці не патрэбна дапамога. У гэтых адносінах людзі тут ветлівыя і кантактныя, а ўжо калі ведаеш пару слоў па-фінску ( "киитос" - дзякуй, да прыкладу), то яны прама расквіталі (замілоўваліся, напэўна).
Паесці можна вельмі смачна ў рэстаранчыках і тады можна было на калядным рынку купіць найсмачную сёмгу на пару з гароднінай або адварной бульбай, з хлябцамі ды з маслам - слоў няма, як смачна. А эканом-варыянт - у любым гандлёвым цэнтры ёсць месца, дзе за фіксаваную цану (9 еўра прыкладна) можна выбіраць усё, што хочаш з арганізаванага шведскага стала - усё смачнае, вядома, не рэстаран, затое нядорага і сытна. Кава самы смачны піла на пароме, што адвозіць турыстаў на Свеаборг, там, здаецца, дадавалі ром. А так - усюды нармальны кавы.
Дарэчы, пра Свеаборг нічога зразумелага сказаць не магу, бо экскурсія гэтая напаткала мяне па выхадзе з аўтобуса, у якім я не заплюшчыла вачэй. Памятаю, што было даволі цёмна, шпацыравалі па выспе доўга, спрабавалі фатаграфаваць. Ўразілі карабельныя докі, бязьлюдзьдзе, чысціня і старажытнасць, якой літаральна вее ад усіх збудаванняў.
Вось там усюды такія скалы, гэта вельмі ўражвае. Наогул, прырода суровая і прыгожая вар'яцка. Мора цёмны, няветлівае, затое людзі класныя.
Царква ў скале - цікавае ўражанне, усё неяк мінімалістычна, што характэрна для каталіцкіх храмаў.
Помнік Сібеліуса - як жа яшчэ не паглядзець.
Так, прагулка па горадзе. Выгляд з прыступак Кафедральнага сабора на плошчу і помнік Аляксандру Першаму - вельмі прыгожае месца.
Увогуле, Хельсінкі запаў у душу. З'язджаць адтуль наогул не хацелася. Мне спадабаўся іх стрыманы, добры тэмперамент, іх паўночная атмасфера свята, лаканічная архітэктура і дызайн, ежа, крамы ... Ды амаль усё.
З сувеніраў купіла глег (мясцовы глінтвейн, вельмі смачны), цудоўнай рыбу, рукадзельныя ўпрыгажэнні, традыцыйных ужо Мумi-троляў. Вядома ж, вярнуся туды зноў і, мабыць, у гэты ж чароўнае час - вельмі ўжо яно мне спадабалася.
