На самы жаданы для турыстаў і самы шматлюдны тайландскі астравок Пхи-Пхи мы з сябрамі трапілі не адразу, а праз нядоўгі знаходжанне на востраве Да Тао. Справа ў тым, што тут у адным з гатэляў праводзілі святкаванне Дня Месяца і наш гід настойліва рэкамендаваў нам тут затрымацца на суткі-двое. Калі казаць пра самую святочнай ночы, то асабіста мне не вельмі спадабалася: велізарная колькасць і турыстаў, і мясцовых жыхароў, рэкі алкаголю, непадуладная "натоўп" нецвярозага народа, які з усіх сіл жадае "пасябраваць" :) Але было пацешна назіраць за такі " свабодай ", якую тут сабе дазвалялі такія джэнтльмены з Вялікабрытаніі і спадары з Германіі, якія ў будні з'яўляюцца самымі прыстойнымі бізнесменамі і бацькамі сямействаў :). Затое раніцу наступнага дня было вельмі прыемным па некалькіх прычынах. Па-першае гарадок як бы вымер - усе, хто прымаў удзел у свяце, адсыпаліся. Таму мы маглі гандлявацца і з таксістамі, і з мясцовымі гідамі - кліентаў ж было мала. Па-другое, мясцовы англамоўны гід, выхадзец з Польшчы, прывёз нас на сапраўды райскі пляж, які быў цудоўным месцам для як дайвінга, так і для загарання той частцы нашай невялікай групы, якая аддавала перавагу "лянівы" від адпачынку.
Амаль увесь дзень мы правялі на пляжы. Увечары да нас далучыўся экскурсавод, якога мы наймалі ў гатэлі і разам з ім мы паплылі да мэты нашага падарожжа - на Пхи-Пхи. Трэба заўважыць, што час пераезду (дакладней, перамяшчэння катэрам) нам прызначыў сам гід. Толькі пазней мы зразумелі чаму: тут ужо перанялі вопыт таксістаў Еўропы і ўвялі так званы "начны тарыф", які дзейнічае ў краіне не з канкрэтнага гадзіны, а па выбары саміх "таксістаў". Але пачынаецца не раней за 18:00 па мясцовым часе. Цана за паслугу ўзрасла ў 4 (!) Разы :). На Пхи-Пхи мы спыніліся ў бунгала, бліжэй да пляжу Long Beach, які пастараліся "акупаваць" з самай раніцы! Вада тут проста крышталёва чыстая, пляжы раніцай яшчэ не шматлюдныя. Таму менавіта гэты час лепш выбіраць для купання.
Пасля абеду, калі на гарачы пясочак пачалі сыходзіцца турысты, мы перамясціліся ў бунгала, ополоснул-пераапрануліся і накіраваліся бліжэй да цывілізацыі - да гатэля ў бухце Ton Say. Па дарозе, якая заняла каля паўгадзіны, вырашылі ўсё ж такі перасяліцца ў гатэль, далей ад казурак і шуму генератара, які перашкаджаў спаць усю ноч. Ужо на падыходзе да гатэля здзівіла і насцярожыла тое, што тут практычна на кожным кроку прама на вуліцы, пад адкрытым небам мясцовыя жыхары гандлююць ежай. Вырашыўшы, што нашы страўнікі досыць загартаваныя падарожжамі, мы спыніліся паесці ў адной з такіх вулічных кухняў :) Дарэчы, трэба быць вельмі ўважлівым, калі гандляр будзе вам накладваць у талерку ежу - тут папросту могуць падсыпаць якіх-небудзь смажаных жучкоў, што лічыцца ў іх небывалым вынаходствам. Мы спыніліся на супе з мідый-кальмаров-вустрыц з вялікай колькасцю свежай зеляніны.
Тыднёвы адпачынак на Пхи-пхи вельмі спадабаўся сваёй экзатычнасць - і садавіны, і найчыстага мора, і гарачага сонца было звышдастаткова! Што запомнілася з гэтай паездкі, дык гэта факт велізарнай розніцы ў аб'ектах цывілізацыі ў залежнасці ад адлегласці ад населеных пунктаў. Калі сюды вернемся, то зараз паселімся выключна ў гатэлі.