У красавіку 2014 году пашчасьціла зноў трапіць на пару тыдняў у сталіцу краіны, якую я неверагодна люблю і сустрэчы з якой заўсёды чакаю з нецярпеннем! Гэта можа здацца дзіўным, але Дэлі ўжо ў каторы раз не стамляецца мяне здзіўляць і шакаваць, падаваць самыя неверагодныя сюрпрызы і падарункі.
У гэты раз быў запланаваны невялікі маршрут па славутасцях, якія не ўваходзяць у стандартны "спіс турыста". Хацелася ўбачыць іншае Дэлі. Нумар забранявалі ў досыць камфортным і сучасным па індыйскім мерках гатэлі сеткі Jaypee (Siddharth) за пяць хвілінаў хады ад станцыі метро, што вельмі зручна для незалежных самастойных прагулак.
Даўно хацелася пабываць у музеі Гандзі "Gandhi Smriti". У першую чаргу адправіліся туды. Акрамя магчымасці больш падрабязна даведацца пра жыццё гэтага вялікага дзеяча ў парку вакол будынкаў музея адчуваецца неверагодна для Дэлі спакой і супакаенне. Вакол усё вельмі дагледжаныя і акуратна. Калі шчыра, мемарыяльны парк здаўся мне адным з самых падыходных месцаў у бурлівай сталіцы для рэлаксацыі і паслаблення ў цені дрэў.
Наступным пунктам у маршруце было абрана яшчэ адно культавае месца ў Індыі, самая вялікая мячэць краіны Джам Масджид, што ў старой частцы сталіцы. Да вялікай радасці патрапіць унутр мячэці аказалася вельмі проста, калі адзенне адпавядае ісламскім правілах і патрабаванням. Падчас малітвы замежнікам забаронена знаходзіцца ў мячэці, аднак мне ў гэты раз невымоўна пашанцавала. Мяне не паспелі заўважыць да пачатку малітвы, і я паспела зрабіць некалькі здымкаў, пра якія марыла ўжо даўно. Мячэць і сцены ўнутранага двара неверагодна прыгожыя па колеры і форме, чамусьці нагадваюць мне прысмакі.
Аднак абсалютна стане нечаканасцю для мяне стала ўсё, што адбылося пасля таго, як мы пакінулі мячэць і збіраліся ўбачыць апошні "аб'ект" ў нашым раскладзе на дзень. З намі пажадала сфатаграфавацца вельмі прыбраная і вялікая індыйская сям'я. Пасля пайшоў размова пра тое, адкуль мы і што плануем рабіць вечарам. Размова завяршылася тым, што нас запрасілі на індыйскую вяселле, якая павінна была адбыцца ўвечары таго ж дня ў пляменніцы бацькі сямейства, з якім нам пашчасціла пазнаёміцца! Апускаючы падрабязнасці індыйскіх вясельных традыцый, цырымоній і рытуалаў магу сказаць толькі адно: весялосьць і запал індускай вяселля, спалучэнне сучаснага і традыцыйнага, зашкальваюць лагоднасць і гасціннасць не ідуць ні ў якое параўнанне з усімі вясельнымі цырымоніямі і звычаямі, з якімі мне даводзілася сустракацца раней!
Вось так завяршыўся для нас першы дзень прыгод у фантануе эмоцыямі велізарным горадзе адной з найвялікшых краін свету!