У Турцыі нам даводзілася бываць адзін па працы, адзін раз на адпачынку. Прычым адпачынак быў выключна пляжны. Часу было тады замала, усяго 7 дзён. У гэты раз на нашу долю выпала цэлых 12 сутак, большую частку з якіх мы з мужам рашуча прысвяцілі экскурсіям і паходаў па наваколлі.
Па прылёце ў Анталію, без лішняй цяганіны адправіліся ў Бельбиди - кропку нашай дыслакацыі. Дарога да гатэля была шыкоўная: з аднаго боку сыходзяць удалячынь марскія прасторы, з другога - Торосские горы. Пару раз праязджалі па тунэлях, пратаптаных ў гарах. Першы дзень оклиматизировались, спрабавалі купацца. Пляж хоць і быў галечный, але абсталяваны па-поўнай мяккімі ляжакамі і парасонамі. Асабліва спадабаўся паветра, напоены духмянай хваёвай ігліцай і свежым даўкім пахам мора.
Самым першым пунктам нашай экскурсійнай праграмы быў каньён Гейнюк. Падарожжа меркавалася пешая і даволі працяглы, таму і паставілі наведванне каньёна сваёй першачарговай задачай. Злезлі зарана раніцай. Паколькі Гейнюк размешчаны ў нацыянальным парку, то спачатку пешочком 5 км да самога гэтага парку. Віды па шляху цудоўныя, ішлі па брусчатой дарозе, асабліва не стаміліся. За ўваход у парк аддалі па 5 лір і рушылі далей. Ўздым становіцца строме, паднімаемся ўжо не такім бадзёрым крокам, але вакол расьсьцілаюцца такія цудоўныя, дух захапляльныя, пейзажы, што спяшацца і не хочацца. Протопал яшчэ 2 км, дабраліся да ўваходу ў каньён. Перад намі паўстала невялікая хатка, дзе нас апранулі гідракасьцюмы (без іх ніяк). Задавальненне гэта склала некалькі дзясяткаў даляраў на дваіх. Ісці далей прыйшлося дзе па калена, дзе па ікры, дзе па костачкі ў вадзе. Сам каньён вузкі, па баках падымаюцца ўгору стромыя краю скал. Але даволі светла і поўна зеляніны, так што шпацыр атрымалася цікавая. Даўжыня маршруту па дне каньёна - 800 м, заканчваецца ён вадаспадам - маленечкім, не вышэй за два чалавек у вышыню. Вада ў патоку празрыстая і вельмі халодная.
Яшчэ запомніліся рэкламныя шыльды, убачаныя па шляху ў парк. Мясцовыя здагадлівыя "бізнэсмэны" пішуць на буйных камянях паслання, рэкламуючы свае кафэ і лавачкі з сувенірамі.
Вельмі спадабаўся дзень, праведзены ў Анталіі - насычаны і пазнавальны. Хадзілі ў акварыум. Відовішча дзіўнае - ідзеш па тунэлі, а вакол плаваюць марскія дзіўныя насельнікі, плюс прыгожая падсвятленне. Прадстаўлена мноства розных відаў каралаў. Шмат дзяцей, якія ад захаплення то пішчаць, то заплюшчвалі вочы, то захоплена ўздыхаюць. Мы гэтак жа рэагавалі на экспанаты славутасцяў Турцыі, якія уютненько размясціліся ў музеі пад адкрытым небам у Минисите.
Яшчэ адным яркім успамінам аб адпачынку стала паездка ў Баваўняны замак. Вось ужо што па-сапраўднаму можна назваць Цудам святла! Цёплая мінеральная вада сцякае па шматлікіх кальцыевых парога невялікімі водопадиками. Купанне ў іх - выдатны спосаб амаладзіцца. Мы, па меншай меры, стомленасць ад доўгага шляху дакладна здолелі зняць. Каб смела перасоўвацца па слізкіх сцежках, апраналі спецыяльна набытыя для такога выпадку шкарпэткі з гумовымі "тармазамі". Так што калі збіраецеся пабываць у гэтых цудоўных краях, варта захапіць падобную рэч - дакладна спатрэбіцца.
Таксама падымаліся на гару Тахталы. На фунікулёрах час ўздыму заняла хвілін 10. Віды адкрываюцца сапраўды "арліныя". Вышыня больш за 2-х тысяч метраў над узроўнем мора. Аблокі плылі пад нагамі, сонца было нашмат ярчэй, і дзе-нідзе астраўкамі ляжаў снег. Сэрца сыходзіла ў пяткі ад такога неабсяжнага прастору, якое адкрылася нам з вяршыні. Здавалася, патрапілі на іншую планету.
На памяць засталіся яркія ўспаміны аб паспяховым, выдатным адпачынку, а фота - гэта толькі малая драбок таго, што мы бачылі і перажылі.