Балаклава - гэта каралеўскі марскі горад. Упершыню пашчасціла там пабываць нам з каханым у студзені гэтага года. Так ужо здарылася, што менавіта ў гэты час далі нам адпачынак. Спачатку думалі, што Крым нас разладзіць, зіма ўсё ж такі. І, аб радасць !, калі назіральнікі туды, зразумелі - вось яна вясна, сярод грознай зімы. Вакол усё прымаецца хуценька зелянець, на вуліцы настолькі сонечна цяпло, што можна шпацыраваць у расшпіленай вясновай куртцы. Жылі мы ў Севастопалі, але кожны адпускной дзень арганізоўвалі сабе экскурсіі ў розныя мястэчкі. Сярод іх была і Балаклава. Адпачынак у нас быў бюджэтным, таму мы шмат зыходзілі пешшу. І так мы дамчаліся з Севастопаля да 5 кіламетра. Ехалі мы з Севастопаля, сяўбу на прыпынку «Парк Перамогі», здаецца, гэта была маршрутка № 23. Выйшлі на канцавым і счакаўшы пару хвілін, пераселі на маршрутку № 9. Даехалі да прыпынку «Балаклава», праўда ў першы раз рана - за адну прыпынак, выйшлі, але затое разведалі два шляху ў Балаклаву. Увогуле, прыйшлося доўга ісці да самай бухты. Яе яшчэ называюць «рыба гняздо». Калі мы ткі дабраліся туды, я зразумела, чаму - з усіх бакоў, усюды, вакол вас горы, а пасярэдзіне мора.
Прычым толькі адзін бок застаецца без гор - гэта адкрытае выдатнае Чорнае мора. Для старту мы двоем ўскараскаліся на адну з мегакрасивых Балаклаўскага гор. Выгляд - ўзрушаюча-цудоўны. З аднаго боку бачныя стромкія яхты мясцовых багатыроў, а з другога - адкрытае мора, межы якога наогул нельга ўбачыць. Для тых, хто да жудасці баіцца вышыні, я сама такая)), взбирание на гару было сапраўдным жаночым подзвігам. Таму што, да сярэдзіны яшчэ вядзе дарога, а вось ужо потым трэба падымацца па звычайным схіле, дзе няма ні зручных поручняў, ні звыклых прыступак. Таму страху я нацярпелася. Але, затое, потым, калі мы падняліся ўсе ж такі наверх, я ўбачыла і сцежкі, на якіх здымалі не адзін айчынны фільм пра абарону Севастопаля, і ўпершыню ў жыцці выдатнае бязмежнае мора з велізарнай вышыні птушынага палёту, і воблакі на ўзроўні з уласным поглядам. Але гэта толькі адна пышная бок Балаклавы. Дарэчы, зайшлі туды бясплатна. Калі спусціліся, пачалі любавацца мноствам яхт. Тут іх мора - ад танных катэраў да велічэзных каралеўскіх яхт. Дарэчы, нам сказалі, што можна перабрацца на іншы Балаклаўскага бераг за n-ую суму.
Мы адразу ж адмовіліся, т.к па шляху ў Балаклаву выявілі іншую дарогу, раўналежную да мясцовага музею падводных лодак. Білет туды каштаваў зусім нядорага. Дакладна не памятаю, але да 50 грн. Увайшоўшы туды мы глядзелі па баках: рыштунак пяхотнікаў, бухты, дзе рамантаваліся лодкі, нават манекены саміх работнікаў падводнай станцыі. Фотаздымкі можна было рабіць свабодна. Там вельмі нас уразілі часткі падводных лодак, іх апісанне і минимодели. Выйшлі - і зноў мора, яхты, шыкоўны выгляд і чайкі. Нават зімой іх шмат. Вось такі ўяўлялася нам ва ўсёй красе Балаклава.
