У Партугалію трапіў нечакана - паездку на адпачынак падарылі родныя на юбілей. Па водгуках, мяне чакала дзіўная краіна з чароўнымі краявідамі. І дзівіцца я пачаў, ужо падлятаючы да аэрапорта ў Фушале. Нам насустрач з шчыльных аблокаў накіраваліся спічастыя і грозныя скалы. А паласа для пасадкі апынулася вельмі кароткай, што падбаў экстрыму і захапленне майстэрствам пілотаў. Прызямліліся добра.
Востраў і напраўду апынуўся даволі жывапісны. Акіян гуляў усімі адценнямі глыбокага сіняга і бірузовага, з бясхмарнага неба шчодра ліліся прамяні гасціннага партугальскага сонца, а мясцовая расліннасць была ў багацці ўпрыгожана квітнеючымі і духмяных шапкамі. Потым даведаўся, што мясцовую зямлю называюць райскім кутком вечнай вясны, бо тут пастаянна што-небудзь ды квітнее.
Пляжаў пяшчаных прыроднага паходжання на востраве няма. У асноўным галька. Прыйшлося ў тэрміновым парадку купляць гумовыя спецыяльныя тэпцікі. Праўда, неяк я набрыў на пяшчаны пляж, але мяккі пясок быў толькі ў берага, а ў вадзе мяне зноў чакала хітрая галька. Вада мела камфортную тэмпературу, заходзіць было прыемна. Часам бянтэжылі хвалі, досыць буйныя, якія адцягвалі неруплівых купальшчыкаў далей ад берага, і тым даводзілася старанна працаваць рукамі і нагамі, каб вярнуцца назад. Як-ніяк акіян!
Ад Мадэйры недалёка ёсць характэрны востраў Порта Санта. На пароме дарога заняла ўсяго гадзіны дзве. Само плаванне было падобным на экскурсію - столькі ўсяго цікавага ўбачылі з борта. Порта Санта слаўны сваімі лячэбнымі пляжамі. Больш канкрэтна, лячэбным з'яўляецца пясок, спаўна багаты мінераламі і спрыяльна ўздзейнічае на арганізм. Прабылі на адным з такіх пляжаў некалькі гадзін: купаліся, загаралі, абедалі ў мясцовым ўтульным і недарагім кафэ. Асаблівага змены ў здароўе не заўважыў - мала, напэўна, часу правёў у гаючым пяску. Але сам востраў спадабаўся.
Яшчэ адну вылазку распачаў у Порта Мониш, што размясціўся на захадзе Мадэйры. Шпацыр па маляўнічай набярэжнай і наведванне некалькіх сувенірных крам - вось і ўся экскурсія. Поўна турыстаў, проста вулей. Больш за ўсё з гэтай паездкі мне спадабалася дарога туды і назад. Калі толькі ехалі ў Мониш, то спыняліся на мысе Кабу-тлушчу. Выгляд, адкрываны з назіральнай пляцоўкі, варты размясціцца на паштоўцы, прысвечанай востраву: скалістыя берагі і бясконца прыгожы акіян, які сыходзіць удалячынь. А зваротны шлях з Мониша пралягаў па вяршынях горнага хрыбта. Панарама, паўстае перад нашымі вачыма, была не менш захапляльнай.
А яшчэ мне вельмі спадабалася блукаць па вячэрніх вулачках Мадэйры. Спакойна і нешматлюдна, так як асноўная маса бліжэй да ночы перамяшчаецца на набярэжную. Вуліцы асветленыя, шмат недарагіх кафэ з утульнымі інтэр'ерамі. Часта вячэраў у Rua da Carreira. Тым, хто па шчаслівай выпадковасці апынецца ў тых краях, настойліва рэкамендую браць келіх віна на вячэру - яно там выдатнае.
Мае дзесяць дзён праляцелі непрыкметна. Чамадан папоўніўся дробнымі сувенірамі, а вось у сэрца запала дзівосная прыгажосць акіяна, гульня яго дзівосных фарбаў і магутнае веліч. Усім раю хоць разочак пабываць на сонечных берагах вечна квітнеючай Мадэйры.
