Перад кожнай паездкай я маю звычай чытаць водгукі людзей, ужо паспеўшых адпачыць у вызначанай мной краіне. Пра Індыю даведалася столькі супярэчлівай і адначасова павабнай інфармацыі, што ўсё ж ткі рызыкнула адправіцца ў адпачынак, каб самой пераканацца ў праўдзівасці прачытаных слоў, альбо абвергнуць іх.
Падарожжа доўжылася 12 дзён, скажу шчыра - для мяне яны праляцелі як адно імгненне. Гатэль апраўдаў свае зоркі, але зараз не пра яго, а пра дзівосна пляжы, на які я адправілася практычна адразу па прыездзе. Зараз заплюшчваю вочы, а ў памяці паўстае бязмежная сінь акіяна, якая непрыкметна зліваецца на гарызонце з небам. Адчуванне, што нябёсы перакулілі, і не засталося нічога ў гэтым свеце, акрамя сіне-бірузовай стыхіі і палоскі пяску. Водзячы цёплая-цёплая, мутновато, але не брудная. Па мяккім пяску носяцца мноства дробных шустрых крабиков.
. Пляж я наведвала рэгулярна і ў любы час сутак. Днём стандартныя працэдуры - купанне і сонечныя ванны. Па вечарах, калі на небе запальваліся карагоды сузор'яў, а на століках у кафэ - свечкі, прыходзіла пасядзець у вясёлай кампаніі з'явіліся сяброў. Нашых мне трапілася трохі, але праблем з ангельскай не маю, таму лёгка пасябравала з некалькімі прадстаўнікамі імглістага Альбіёна. Хлопцы таварыскія, прыехалі весела правесці свае апошнія канікулы перад выпускным. Мы ласаваліся свежымі морапрадуктамі на грылі і дзяліліся ўражаннямі ад убачанага на экскурсіях.
Больш за ўсё мне запомнілася паездка на вадаспад. Каб дабрацца да яго, давялося перажыць цяперашні сафары па непраходным ў маім разуменні джунглях. Затое прыгажосць, што адкрылася нам пасля ўсіх перашкод у дарозе, ўразіла імгненна і назаўжды. Маё жаданне паўтарыць тыповы кадр, дзе дама ў купальніку стаіць пад бруямі вадаспаду і усміхаецца, не ўвянчаліся поспехам. Па-першае, вада апынулася жудасна ледзяная. Па-другое, затока перад вадаспадам была глыбей, чым я спадзявалася. На фота побач з падаючымі патокамі вады, у лепшым выпадку, апынуліся б мае плечы і галава.
Пашчасціла пабываць на легендарным пляжы палоло. Гэтую "меку" турыстычнай Індыі прапусціць немагчыма! Сказаць хораша - нічога не сказаць. Адзінае, народу зашмат, ну а што яшчэ чакаць! Месца сапраўды прыцягальнае. Жадаючыя могуць зняць нядрэнны бунгала прама тут, на ўзбярэжжы. Кошты, праўда, куслівыя - за суткі прасілі 20 даляраў. У параўнанні з агульнай павальнай таннасцю ў Індыі абсалютна на ўсё - гэта адчувальна дарагавата.
Варта згадаць і пра рыбалку. Лавец рыб з мяне нікуды не варты. Але на паляванне за марской жыўнасцю мяне паклікалі англа-размаўлялыя сябры. За тое нядоўгі час, што з імі была знаёмая, ужо пераканалася - яны ўмеюць і любяць добра бавіць час. Таму без ваганняў пагадзілася. У арэнду намі быў узяты маленечкі катерок. Капітан нарыхтаваў і мясцовае піва, і закускі ў выглядзе садавіны, выпечкі і іншай ежы. Ужо ў акіяне купілі ў сустрэчных рыбакоў свежевыловленной крэветак для прынады. Лавілі каля рыфа, цалкам паспяхова: некалькі дзясяткаў дзіўных рыб, назвы якіх я так і не запомніла. Ўлоў нам ласкава падрыхтавалі ў гатэлі, прычым цалкам бясплатна.
Безумоўна, я бачыла на вуліцы ў гарадах бруд. Бачыла кароў, разгульваюць ціхамірна па цэнтральных праспектах, трапляліся і дзеткі з працягнутай рукой і шмат жабракоў. Але большую частку часу я праводзіла на пляжы і ў экскурсіях па цікавых мясцінах. Так што заплюшчу вочы на мінусы паездкі і буду чакаць наступнага водпуску, каб адправіцца на далейшае знаёмства з дзіўнай краінай - Індыяй.