Камандзіроўка ў Аўстралію абяцала масу прыгод. Калі цягнік крануўся, ужо ездившие ў край кенгуру калегі пракрычалі: «Галоўнае: пабыў у сталiцы эмігрантаў». Пазней нехта з іх ператэлефанаваў сказаць, што так называецца Сіднэй. Горад, які я выдатна ведала па кнігах, тэма фантазій майго дзяцінства. Калі высветлілася, што на гэтым тыдні ў кіраўніка мясцовай карпарацыі імяніны, таму ўік-энд расцягваецца на тры дні, я кінулася за квіткамі ў Сіднэй.
Ужо на вакзале зразумела: Канбера, афіцыйная сталіца, значна прайграе народнай, якую першыя пасяленцы параўноўвалі з марской жамчужынай. Зняўшы пакой у сціплым гатэлі, прама панеслася на знакаміты Бондал. Змыла засмучэньня прахалоднай вадой, выбіла з галавы працоўныя думкі, паляжаўшы на сонцы. А потым, успомніўшы юнацтва, наняла лодку і паплыла ў адкрыты акіян. Сустрэла кітоў, дэльфінаў, акул і нават маленькіх пингвинчиков (потым мне сказалі, што ўбачыць гэтых жывёл - прыцягнуць поспех да канца года). Як пашанцавала, што патрапіла сюды ў пачатку траўня і паспела захапіць перыяд актыўных міграцый акіянскіх насельнікаў!
Другі дзень правяла на сушы. Адправілася на адну з веласіпедных экскурсій, якія ў Сіднэі ўсё больш папулярным. Засмуцілася, вядома, што спачатку гід павёз нас знаёміцца з Бондал-біч, першай кропкай, сказаў ён, любога гарадскога тура. На пляжы ўсе дружна пазяхалі, затое потым, калі па ўзгорках, праз манументальныя вароты адправіліся да заліва Порт-Джэксан і ў багемны раён Кінгс Крос, дзе знаходзіцца большасць сіднэйскіх начных клубаў, пабывалі ў сярэднявечных саборах, ад захаплення перад прыроднымі і рукотворным прыгажосцямі аб нудзе не менш аднадушна забыліся.
Завяршыць адпачынак вырашыла шопінгам і зносінамі з прыродай. Рана раніцай выкупалася, ледзь-ледзь пазагараць і па вуліцах, на якіх гіганты-хмарачосы абараняюць чароўныя старадаўнія домікі, павольна паехала на арандаванай машыне ў квартал, пабудаваны на месцы высадкі першых пасяленцаў. Яго правільна называюць магнітам для шапаголікаў. Маса сувенірных крамак, выстаў-продажаў. Шумна, душна, шматлюдна. Не вытрымала, збегла, купіла білет на круіз па бухтах. Прыгожыя развітальныя рыскі: «шпацыр» па рэліктавая запаведніку «Блакітныя горы», вячэра ў загарадным пабе тушаным мясам страуса, якія нагадваюць ялавічнае (мясам апосума, кенгуру і кракадзіла страшна грэбую) з выдатным аўстралійскім півам.