Сонечная, ўтульная і чароўная Балаклава. Райскі куток, омываемый морам, заліты сонечным святлом, увесь прасякнуты цеплынёй, сонцам, радасцю і спакоем. Цудоўнае месца, куды хочацца вяртацца зноў і зноў. Курортны гарадок на поўдні Крыма, непадалёк ад Севастопаля. Гэта ўсё Балаклава.
Яшчэ нейкіх 24 гады таму назад, горада не было на картах і шмат хто не ведаў пра існаванне такога выдатнага курорта. А цяпер ён даступны ўсім і кожнаму.
Як даехаць?
Ехалі мы ад Севастопаля, прыпынак «5-ы кіламетр», хвілін 20 на 9-той маршрутцы і мы ў Балаклаве. Маленькая ўтульная бухта, дзе летам і зімой няма ветру, дзе вас радасна сустракаюць караблікі, маленькія яхточки і лодкі прама на набярэжнай. Там жа ўтульныя кафэ і рэстаранчыкі, праўда, нятанныя, і, калі хочаце зэканоміць, купляць прадукты лепш прама пры выездзе з Сімферопаля або ў крамках.
Чым можна заняцца?
Прыехаўшы з раніцы, прама на беразе знойдзеце мноства прапанаваных экскурсій, гіды гатовыя выканаць любы капрыз за вашы грошы. Кошты тут таксама не самыя маленькія, але мы не забывалі гандлявацца. Сказаўшы наўскідку, што ў іншым месцы нас згаджаліся везці за цану ў два разы ніжэй, кошт тут жа памяншалася. Так мы, доўга выбіраючы паміж экскурсіямі на катэры да мысу Айя або Фиолент, выбралі Фиолент і не пашкадавалі. Двухгадзінная марская прагулка з экскурсаводам, прыпынкам для купання і самім мысам каля двух найвышэйшых камянёў, якія выступаюць з вады. Пакуль каталіся, паспелі згарэць на сонца, пад марскім ветрыкам, хутка і незаўважна. Два дні ходзіш, як чырвоны рак, затое потым крымскі загар трымаецца, як ніякі іншы.
Над горадам узвышаецца ўзгорак, вярхушка якога ўвянчаная напаўразбуранымі вежамі крэпасці. Ня заленаваўшыся лезці на гэтую гару, можна атрымаць асалоду ад вельмі сімпатычным пейзажам і панарамай усяго ўзбярэжжа. Самі разваліны патроху рэстаўруюцца.
Пляжы - гэта асобная тэма Балаклавы. Пасля звыклых пляжаў, здзіўленнем становіцца Балаклаўскага гарадскі пляж, які размясціўся проста на бетонных плітах! Такі сабе абгароджаны кавалак асфальту з лавачкамі і распранальнямі з'яўляецца пляжам.
Усе іншыя традыцыйныя пясочныя пляжы тут рэдкасць, тут больш галечных пляжаў. І на ўсіх іх адна дарога - па моры, на лодачках, катерках або рэйсавым карабліку. Ён самы танны, але ходзіць строга па раскладзе, а не калі вам трэба. Мора тут неверагоднай чысціні, магчыма, гэта звязана з галечным дном, але акрамя гэтага і з высокай культурай, якая выхоўваецца ў адпачывальнікаў (ходзяць спецыяльна навучаныя людзі і чысцяць пляж ад бычкоў, папярэджваючы і штрафуючы адпачывальнікаў). Гэта таксама вельмі здзівіла, не на кожным пляжы такія парадкі.
У другой маёй паездцы, калі я вярнулася на бераг гэтага выдатнага горада, мы правялі ноч у намёце на пляжы Балаклавы. Пад начным покрывам мы прыехалі на катэры, вартаўнік пляжу нагадаў, што начаваць тут нельга, і, што калі мы ўсё ж такі застанемся, раніцай рана трэба будзе сабраць усе свае рэчы, бо прыедуць адпачывальнікі. У 6-й раніцы мы ўжо не спалі, атрымліваючы асалоду ад ранішнім морам і бязлюдным пляжам. Пазнаёміліся з мясцовым жыхаром, які кожную раніцу ходзіць сюды купацца, спускаючыся з гары. Ён і расказаў нам легенду, што наверсе над выступам ёсць «бочка», з якой дзяўчына ад кахання без адказу саскочыла са скалы. Прыняў марскія ванны і хутка выдаліўся, папярэдзіўшы аб хуткім наплыве пляжнікаў. Аказваецца на пляжы, дзе мы спыніліся, пад назвай «Срэбны», ёсць наверсе металічны выступ, названы «бочка смерці», пра які нямала легенд без дакладных пацверджанняў. А з 8 раніцы сталі прыбываць катерки і порцыямі па 30 людзей высаджваць адпачываючых. Тады то мы зразумелі навошта маленькі хлопчык, які прыйшоў каля 7 раніцы, расклаў тры пасадачных месцы ў першай паласе каля мора і лёг спаць на адным з іх у чаканні сваіх кліентаў, за паўтары гадзіны месца вольнага не было.
На набярэжнай сярод рэстаранчыкаў прадаюць нямала сувеніраў і разнастайных паслуг, напрыклад, пілінг ступняў ног з дапамогай рыбак. Астапа Бэндэра яшчэ тыя, прыдумляюць разнастайныя новаўвядзенні, каб прыцягнуць турыстаў.
У Балаклаве ёсць шыкоўны музей падводных лодак, у які я, да свайго жаль, за дзве паездкі так ні разу і не трапіла. «Гарадская тэлефонная станцыя», для недасведчаных, і «Аб'ект 825 ГТС», а гэта хаваўся сакрэтны падземны завод падводных лодак. Зараз завод рассакрэчаны і функцыянуе ўжо як музей.
Балаклава створана самой прыродай зацішным утульным мястэчкам, сярод мора, гор, выгінаючыся як змяя, і, паглынаючы вецер, буру і непагадзі, захоўвае спакой, засцерагае караблі, лодкі і сваіх жыхароў.
