Запорожье - здалося мне сапраўдным прамысловым мястэчкам. У нашым маршруце ён ішоў за Днепрапятроўскам, з якога дабіраліся мы цягніком за дзве гадзіны. Вырашылі атрымаць асалоду ад ляскатам колаў па чыгунцы. Гасцявалі зусім нядоўга - два дні. Спецыяльна да паездкі не рыхтаваліся, маршрут не распрацоўвалі, хаця варта было б.
Горад падобны са шматлікімі ўкраінскімі цэнтральнымі і паўднёвымі гарадамі. Шырокія вуліцы, праспекты, вельмі шмат постсавецкай архітэктуры і фундаментальных будынкаў. Нават наш шматзоркавых гатэль «Інтурыст» (назва кажа само за сябе) быў нічым не характэрны, а экстэр'ер ставіўся да мінулую эпоху.
Славутасці мы шукалі проста на шляху нашых прагулак па горадзе. Знайшлі парк з каскадам фантанаў, пад назвай «Вясёлка», між іншым, дзеючым. Там часта праходзяць гарадскія мерапрыемствы, канцэрты і выступы. Мы нават патрапілі на адно з такіх.
Улетку гэты горад нядрэнны, хоць і трохі шараваты. Карэнныя жыхары напэўна любяць яго такім, аднак на нас ўражанне ён не вырабіў. Напэўна мы яго недаацанілі і варта абавязкова вярнуцца туды, каб патрапіць на востраў Хорціца, акунуцца ў сапраўдную гісторыю казацтва, зірнуць на Дняпроўскую ГЭС, яшчэ раз прайсці па шырокіх вулачках. Манетку ў фантан я кідала, значыць вярнуся!
