Ліепая -портовый горак і трэці па велічыні горад Латвіі. Горад вельмі зялёны, паркаў ды садоў тут больш за 30%! Само ж назва горада паходзіць ад «лиив», гэта значыць, «пясок». Знаходзіцца гэты гарадок у 3 гадзінах язды ад Рыгі.
У Ліепаі вельмі выдатна адпачываць, бо тут ёсць нядрэнныя пляжы з дробным пясочкам, якія нават ўдастоіліся неяк Сіняга сцяга ЕС, ну а па ўсім горадзе - паркі з пляцоўкамі для тэніса, міні-гольфа, ёсць тут і скейт-парк, і дзіцячыя пляцоўкі, і іншае.
Гэта з'яўляецца пацвярджэннем высокай якасці марской вады, бяспекай пляжу і добрага абслугоўвання. Вось парачка месцаў, куды ў Ліепаі можна зазірнуць.
Музей гісторыі і мастацтва
Музей прапаноўвае калекцыі, якія распавядаюць пра гістарычнае мінулае Ліепаі і вобласці. У музеі каля 110 тысяч экспанатаў. Адкрылі гэтае месца ў 1924 годзе. Праўда, першапачаткова месца знаходзілася ў іншым месцы. Музей размешчаны на 2 паверхах, уся мэбля і элементы дэкору - у стылі пачатку XX стагоддзя. Асабліва добрыя парэнчы з дрэва, дзверы і парталы.
У музеі некалькі частак. Напрыклад, ёсць аддзел, у якім выстаўлены экспанаты, звязаныя з гісторыяй Ліепайскага краю, ад Каменнага стагоддзя і ў пазнейшыя стагоддзя. Ўсякія археалагічныя знаходкі і дакументы. Напрыклад, каралі з месца старажытнага пахавання, скандынаўская пахавальная стэла, шлем Куршскага ваяра II-I стагоддзя да нашай эры, і многае іншае.
Ёсць аддзел з экспанатамі сярэднявечча, 13-18 стагоддзяў. А так жа зала з прадметамі з олова- вырабы мясцовых майстроў - лыжкі, талеркі, посуд, аптэкарскія штучкі, прадметы царкоўных служыцеляў (падсвечнікі, вазы і інш.). Цікавы аддзел з экспанатамі, прысвечанымі гарадскога жыцця 19 стагоддзя. Тады гарадок быў зусім маленькі, тут жыло не больш за 5 тысяч чалавек, хоць сёння ўжо больш за 80 тысяч.
Праваслаўны сабор Святога Мікалая
Прыгожы храм пачалі будаваць летам 1900 года. У будаўніцтве прымала ўдзел ваеннае ведамства Расіі. Тры гады праз Мікалай II і яго сям'я ўдзельнічалі ў асьвячэньні сабора. Праектам кіраваў пецярбургскі архітэктар, дарэчы. Можа быць, таму царква нагадвае карабель, а ў падставе крыжа нават ёсць якар, як сімвал надзеі. Ну і таму, што сабор размешчаны ў прыбярэжным мястэчку. Сабор пабудаваны з бетону, пяшчаніку і граніту, сцены - з чырвонага і жоўтага цэглы - вельмі узорных. Храм з пяццю купаламі як бы сімвалізуе Ісуса Хрыста і 4 апосталаў. Гэтак жа можна бачыць высокую званіцу. Сабор асвячоны ў імя святога Мікалая Цудатворца, які заўсёды нябесным заступнікам і малітоўнікам маракоў. Фасад будынка ўпрыгожаны надпісамі са Святога Пісання на церковно- славянскай мове і іконамі з залатой мазаікі, якія так жа выканалі майстры з Пецярбурга. Унутры сабор ўражвае свой раскошай. Тут і залатыя палічкі для абразоў, і трох'ярусны іканастас, і чатыры масіўных перакрыжоўваюцца аркі, кованые рашоткі, 3 мармуровыя лесвіцы, ну і іншае. У гэтым храме маліліся маракі, якія сплывалі ў доўгія Ціхаакіянскія паходы. На вялікі жаль, падчас Першай Сусветнай храм моцна пацярпеў, але частка ікон і каштоўнасцяў ўсё ж удалося вывезці ў іншыя храмы і выратаваць. У храме і зусім быў размешчаны матроскі клуб. Падчас Другой Сусветнай, бронзавыя званы знялі, храм перарабілі і разбурылі. Да канца 80-х храм пачаў вяртацца да жыцця, па меншай меры, каля яго дзвярэй быў здзейснены малебен (ля яго закрытых дзвярэй). І вось да 91-га года тут зноў пачалі праходзіць набажэнствы. Хуценька зрабілі рамонт, у 92-м годзе яго асвяцілі (малое асвячэнне, потым было яшчэ адно на 97-м годзе) і з тых часоў службы тут праводзяцца рэгулярна. На ахвяраванні жыхароў храм працягваюць упрыгожваць і па гэты дзень. Дарэчы, на сабор зноў ўзнялі крыжы. Вось такая няпростая лёс такога прыгожага храма, жамчужыны Ліепаі.
Сабор Святой Тройцы
Храм пачалі будаваць у 1742 годзе, і ў 1758 года сабор ужо асвяцілі, хоць афіцыйна будаўніцтва закончылася амаль стагоддзе праз. Дзіўна, але сваю дзейнасць храм не спыняў не гледзячы на самыя розныя нягоды і катаклізмы. Яшчэ больш дзіўна, што храм ня рэканструявалі і не змянялі нічога ўнутры. Толькі хіба што крыху, перад Другой Сусветнай, ды і тое, зусім ледзь-ледзь. Ценнейшая рэч у саборы - старадаўні орган. Накшталт як, да 1912 года быў найбуйнейшым у свеце. Орган велізарны, складаецца з 7000 труб ці нават больш. Буйней толькі орган опернага тэатра ў Сіднэі, з 125 рэгістрамі і 10000 труб.
У царкве працуюць і выступаюць вядомыя арганісты. Дарэчы, гэтыя арганісты літаральна выратавалі жыццё сабору. Напрыклад, вучань першай жанчыны-арганіста Марыя Мейране, Тобий Яугиетис падчас вайны жыў у саборы, насіў ваду і тушыў маленькія пажары, якія пачыналіся з-за залятала ў вокны сабор искр- можна сказаць, сабор абавязаны жыццём ім. У саборы часта праводзяцца канцэрты, сабор наведваюць каля 300 чалавек штодня, уключаючы турыстаў. У саборы так жа праводзіцца абрад пасвячэння ў сан святароў, асвячэнне алею, якое выкарыстоўваецца ў набажэнстве. Сёння ў царкве зноў вядуцца рэстаўрацыйныя работы на сродкі, атрыманыя ад дабрачынных збораў.
Рамонт косметический- грыбок у склепе прыбраць, вежы ўмацаваць, каб не развальваліся, і іншае. Так што, царква яшчэ доўга будзе радаваць сваіх парафіянаў.
Дом Пятра I
Дом пабудаваны ў першай палове XVII стагоддзя і з тых часоў захоўвае дах з чарапіцы, і своеасаблівыя франтоны. Гэты будынак упершыню згадваецца ў летапісах пра паездку Пятра Першага ў Ліепаю. У гэтым доме цар пражыў тыдзень. І пасля гэтага назва так і прыліпла да хаты. Потым пры доме была адкрыта гасцініца. Дэкор дома, дарэчы, уражвае. Больш всего- упрыгожаныя бэлькі на столі. Кажуць, што ва ўсёй краіне падобных упрыгожванняў наогул толькі тры. І тое, у сельскай мясцовасці, а тут у горадзе! Гэтак жа ў хаце ёсць размалёўка па налепленай тканіны - бела-чырвоныя кветкі, медальёны, лісце нейкія. Знешні выгляд свой дом набыў у канцы 18 стагоддзя. Да пачатку 20 стагоддзя тут паставілі дзверы канца XIX стагоддзя ў стылі неабарока, якія прывезлі з іншага будынка. Што яшчэ цікава ў доме- адтуліну ў столі ў цэнтральнай комнате- праз яго ўздымалі тавар пад дах. Гэта, здаецца, таксама ўнікальнасць.
З сярэдзіны мінулага стагоддзя да пачатку дзевяностых у гэтым доме праводзіліся выставы мясцовага музея. Потым хатка сталі цягнуць у розныя бакі. Латышскія фальклорныя аб'яднання паклалі вока на дом, але на аднаўленне яго ў іх няма дома. Руская абшчына таксама прапаноўвала выкупіць яго, але што-то таксама не задалося. Так ці інакш, домік пакуль стаіць і цешыць вока.