Бердянск - без перабольшання можна назваць прыроднай гразевы лячэбніцы. Яшчэ ў 19 стагоддзі даказаны цудоўныя лячэбныя ўласцівасці бруду Бярдзянскага лімана. Гэты факт і паслужыў развіццю санаторна-курортнай інфраструктуры ў горадзе. Без ценю сумнення можна адзначыць, што і па гэты дзень гразевыя лячэбніцы Бердянска па сваіх уласцівасцях і лячэбным характарыстыках лічацца лепшымі ў Еўропе.
Гразямі тут лечаць ўсё. Няма такой хваробы (па словах гараджан) з якой бы не справіліся цудадзейныя гразевыя ванны. Менавіта на гразевых ваннах і пабудаваны ўвесь курортны бізнэс. Маса санаторыяў, SPA салонаў і ўсюды практыкуюць гразевыя ванны.
Быць Бярдзянску і не паспрабаваць бруд не магчыма. Хоць мае ўражанні ад такіх гразевых маніпуляцый, мякка кажучы «не вельмі». Пах гэты сумесі проста агідны. Але чаго не зробіш дзеля свайго здароўя.
Наогул як курорт Бердянск не ўразіў. Не моцна вялікі пляж, падзелены на дзве ўмоўна - бясплатныя паловы, з той толькі розніцай, што на адной палове прадаюць пляжныя парасоны, а на іншай няма. Мора бруднае, толькі з самай раніцы можна бачыць празрыстую ваду (пакуль побач стаіць порт не запрацуе на поўную магутнасць). Да часам 10, гэта ўжо не мора, а жаўтлявая каламута нейкая. Увесь мул, мазут з порта да абеду ўжо на пляжы. Ды і загараючы на пляжы і бачыць перад сабой якія працуюць докерные краны, неяк не размяшчае да рамантыкі. Пасля першых, двух дзён купання ў мазутных вадзіцы, мы ўцяклі на касу. Дабрацца туды праблем не складала, любы транспарт (маршруткі, аўтобусы, усё прадугледжана). Мора на касе значна прыемней, чыстае, заходзіш у ваду - ножкі відаць. І няма дакучлівых хадакоў з крэветкамі, хот догамі, кукурузай. Замучылі нас прадаўцы на цэнтральным пляжы.
А вось на касе значна спакайней. Цішыня і спакой. Большасць людзей прыязджаюць на касу ў пошуках гразевых ваннаў. Дзікуноў з намётамі таксама хапае. Мінус ўсяго гэтага не уладкаваны пляж. Ракушка зусім ня дробная, хадзіць босымі нагамі не рэкамендую. Мала таго што балюча і непрыемна, так яшчэ і парэзацца можна. Толькі ў абутку, а гэта справа «напружвае». Наогул іншы раз смешна назіраць як на касе «бледнатварыя» ператвараюцца ў «папуасаў» зверху данізу измазываясь брудам. Да абеду, на касе няма ні аднаго «бледнатварага» (што граху таіць і мы, у тым ліку валяліся ў гразі).
Горад сам па сабе не дрэнны, даволі чысты. Помнікі на кожным кроку. Велізарная колькасць вялікіх і малых помнікаў у выглядзе якароў, рыбак, самалётаў, караблікаў. У мора (на набярэжнай) нават крамы выкананы ў выглядзе рыбак. Але самая асноўная славутасць горада - арка. Каля яе днём і ноччу народу, не праціснуцца.
А самая несусветная «славутасць» чыгуначная каляіна. Праходзіць гэтае "цуд" прама па набярэжнай (у самага сіняга мора), і па ёй разы 2-3 у дзень з грукатам і ляскам вынікаюць склады ў порт. Рамантыка.
Вакол кафэ і рэстаранчыкаў - процьма. У набярэжнай асабліва. Кошты на дзіва прымальныя, без «абдзіралаўкі». Рыхтуюць смачна і сытна. Вельмі нам спадабалася, асабліва рэстаран «Карсар» і мілая кавярынька «Пич Піт». За вельмі ўмераную цану наядаліся, як гаварыцца «ад пуза» і абслугоўванне Здоровско. Прыемныя установы.
У пагоні за савецкім мінулым зайшлі ў партовую сталовую і як быццам акунуліся ў 70-80 гады. Інтэр'ер, прыборы, цёткі на касе - усё з той, настальгічнай эпохі. І кошты такія ж - савецкія (у сэнсе вельмі танна).
Ёсць яшчэ ў Бярдзянску месца, дзе можна з карысцю і з цікавасцю правесці час. Месца гэта - выстава трапічных матылькоў. Чуць мы пра яе чулі, а вось схадзіць ўжо жадання не было. У цэлым адпачылі так сабе, на цвёрдую чацвёрку. Калі б не лячэбна гразевыя ванны было б на троечку.