Адказваючы на пытанне: дзе лепш адпачываць у Францыі, хачу падзеліцца рэальным вопытам. Калі мы планавалі сваё падарожжа ў Францыю, то ўсе знаёмыя задавалі адно і тое ж пытанне: у Парыж? Я не хачу нічога дрэннага казаць пра Парыж, але ж гэта не адзінае месца, якое варта ўбачыць у гэтай краіне. Таму ламаючы ўсе стэрэатыпы, мы абралі мала каму знаёмы Падирак. Гэта было ўсвядомленае рашэнне. Спланаваць нашу паездку дапамаглі сябры, якія пражываюць у Францыі. Яны прытулілі нас у сваім доме і дапамагалі з усімі арганізацыйнымі пытаннямі.
Паколькі мы спыніліся ў Бардо, то дабірацца да Падирака прыйшлося на аўтамабілі крыху больш за тры гадзіны. Нас прадбачліва забяспечылі цёплымі рэчамі. І папярэдзілі, што, нягледзячы на спякотнае надвор'е, на дне правалу вельмі халодна.
Цяпер, мабыць, варта ўдакладніць, чаму наш выбар упаў менавіта на Падирак. Гэта маленькая вёска, якая праславілася незвычайным прыродным збудаваннем - прорвай. Яна ўтварылася досыць даўно. І толькі, калі на дне правалу была выяўленая рэчка План, сталі з'яўляцца якія прагнуць, убачыць гэтую прыродную славутасць. Прорву ўяўляе з сябе вялікі калодзеж з дыяметрам 35 метраў. Самая глыбокая частка правалу даходзіць да 103 метраў.
Жаданне ўбачыць усё гэта паўстала і ў нас. Вырашылі выпрабаваць сябе ў ролі спелеолагаў.
Намі прадбачліва былі набытыя квіткі ў пячору па інтэрнэце. Яны абышліся ў 10,3 еўра з чалавека. Калі мы прыехалі ў пункт прызначэння, то пахвалілі самі сябе за мудрасць. Паколькі не прыйшлося стаяць у велізарнай некалькі гадзінны чарзе ў касу.
Проста на месцы абмянялі электронныя квіткі на звычайныя. Далей нам трэба было спуск на дно. Здзейсніць яго можна было двума спосабамі: на ліфце або па жалезнай лесвіцы, якая знаходзіцца перад уваходам у пячоры. Мы выбралі ліфт, не вельмі хацелася ісці больш за 75 метраў пешшу. Ўражанні пачалі напаўняць яшчэ падчас спуску. Адчуванне незвычайнае, калі над табою тоўсты пласт зямлі, а ўнізе холад і невядомасць.
Унізе нас чакаў сюрпрыз у выглядзе чэргі. У ёй давялося пастаяць, чакаючы пасадку ў лодкі, якія апынуліся пласкадонныя плывучым сродкам, разлічаным на 11 чалавек. На карме сядзеў «лодачнік» і адштурхоўваўся шостым ад дна падчас экскурсіі, якую ў абавязковым парадку суправаджаў гід. Ён распавёў нам, што вада ў рацэ зелёная з-за багавіння, звярнуў увагу на плаваюць у вадзе крэветак і распавёў пра пячорах. Гэта была адна частка маршруту. Яе працягласць склала 700 метраў. А вось другая частка прайшла пешшу. Варта адзначыць, што ўвесь маршрут складае 2 кіламетры, а вывучаная частка пячор - 40 км.
Такім чынам, мы апынуліся ля возера Дажджоў. Каб зразумець нашы пачуцці неабходна ўбачыць усё самім. Мяне ўразіў велізарны жоўта-чырвоны камень, навісаюць над намі. Так як фатаграфаваць ў прорве забаронена, то ўсё захаваць не ўдалося. Яны прайшлі яшчэ крыху, мы дайшлі да канчатковай кропкі маршруту - залы Вялікіх Водомоин. У гэтым месцы мы з вышыні 30 метраў захоплена разглядалі падземнае возера з смарагдавай чыстай вадой. Я такога ў сваім жыцці яшчэ не бачыла. Доўжылася наша падарожжа 1,5 гадзіны. У канцы экскурсіі усіх фатаграфавалі, і папяровае фота ў тэчцы прадавалі за 9 еўра на выхадзе. Мы сваё купілі на памяць і паехалі назад у Бардо.
Мы наведалі яшчэ шмат цікавых месцаў у Францыі, але галоўным нумарам нашага падарожжа застаўся Падирак. Сталіцу краіны ўбачыць неабходна, але не варта спыняцца толькі на ёй.