Прайшла звычайна па сутнасці на чарнагорскім курорце Сутоморе няма. Аднак, можна прагуляцца па цэнтральных вуліцах і палюбавацца дамамі, пабудаванымі ў васемнаццатым-дваццатым стагоддзях, але не больш. Таму галоўнымі славутасцямі курорта можна назваць дзве крэпасці, прычым абедзве яны знаходзяцца на ўскраіне гарадка.
Адна з іх называецца Хай-Няхай. Вы яе знойдзеце ў паўночна-заходнім напрамку ад горада. Сюды можна трапіць прама з Адрыятычнага шашы, аднак адзіны ўваход у крэпасць знаходзіцца з яе заходняй боку, таму прыйдзецца яе спачатку абмінуць.
Гэтая крэпасць была пабудавана венецыянцамі ў 1542 годзе. Таму цяпер на самых галоўных варотах у крэпасць можна адрозніць іх герб, а менавіта крылатага льва. Крэпасць вядома ж вельмі моцна стаптаўся, і за ёй ніхто не сочыць, таму ўваход сюды зусім вольны.
У другой крэпасці ў Сутоморе маюцца адразу дзве назвы. Адно гучыць як Табия, а другое Гола Брдо. Крэпасць размяшчаецца ў паўднёва-ўсходнім напрамку прама на скалах, навісае над морам. Дайсці туды можна пешшу з паўднёвага канца Сутоморе, альбо ж з заходняга краю цэнтральнага пляжу.
Гэта крэпасць разбурана яшчэ ў большай ступені, чым Хай-Няхай, хоць яна і была пабудавана пазней. Вось яна была ўзведзена ўжо туркамі ў 1862 годзе. Туды таксама вольны ўваход, але там зверху адкрываюцца ўзрушаюча прыгожыя віды на Сутоморе і на ўсё ўзбярэжжа.
Акрамя гэтага, можна наведаць каля Сутоморе некалькі хрысціянскіх рэлігійных святынь. Царква Святога Дзімітрыя была пабудавана нават нашмат раней, чым крэпасць Хай-Нехай - яшчэ ў трынаццатым стагоддзі. Яна дзеючая і размяшчаецца ў цэнтры ўмацаванне практычна на самым высокім пункце горы.
Потым можна зазірнуць у царкву Святой Фёклы. Яна таксама была пабудавана ў трынаццатым-чатырнаццатым стагоддзях. Унутры царквы маецца адразу два алтара - і праваслаўны, і каталіцкі, а таксама два такіх жа могілак звонку. Царква размяшчаецца ў паўночна-заходняй частцы горада і з'яўляецца дзейнай.
Бліжэй да бара размяшчаецца манастыр Ратац на мысе з аднайменнай назвай. Самы першы комплекс на гэтым месцы быў пабудаваны яшчэ ў дванаццатым стагоддзі, а дзе-то 300 гадоў праз ён быў перабудаваны. Паколькі манастыр быў знішчаны асманскімі войскамі, то цяпер ад яго засталіся толькі руіны.