Рашэнне наведаць Брэст прыйшло аднойчы ўвечары, пасля прагляду аднаго з фільмаў пра вайну. Раптам стала сорамна, што мы з мужам да гэтага часу не пабывалі ў гэтым месцы. Праз тры тыдні рушылі ў дарогу на сваёй машыне з Санкт-Пецярбурга. Праехаўшы за 1,5 дня 1300 км, мы дасягнулі мэты.
Асноўнай задачай было наведванне крэпасці-героя. І вось мы ўжо стаім перад уваходам-зоркай. Здзівіў бясплатны ўваход на тэрыторыю комплексу. Брэсцкая крэпасць адкрыта для кожнага, хто не абыякавы да гісторыі. Мы ішлі па алеі, з-за дрэў павольна выплывалі Галоўны манумент і штык-абеліск. У той момант я адчула сапраўдны трапятанне, настолькі яны былі велічныя і велізарныя. За імі відаць быў беласнежны Свята-Мікалаеўскі гарнізонны храм.
На тэрыторыі размяшчаўся Музей абароны, у якім сабрана шмат асабістых рэчаў і гісторый. У залах вісяць фатаграфіі і апісанні жыцця абаронцаў крэпасці і членаў іх сем'яў. Карткі змешчаны на чорны фон, калі чалавек загінуў. На белым размешчаны здымкі тых, хто выжыў.
Прыйшоўшы ў сябе пасля наведвання музея, адправіліся глядзець Холмскія вароты. Сцены ўсе былі пакрытыя слядамі ад куль, байніцы нагадвалі варонкі. Мы прайшліся ўздоўж берага ракі. Было вельмі цёпла, свяціла сонца, каляндар паказваў 26 чэрвеня 2009 года. У сумцы ляжалі пашпарты з шэнгенскімі візамі, адкрываючы нам дарогу на той бераг, адкуль 68 гадоў таму прыйшла вайна.
Гэтая паездка была патрэбнай, але вельмі цяжкай. Мы прарабілі вялікі шлях і з'язджалі з пачуццём, што зрабілі нешта важнае.
