Тыя людзі, якія за ўсё жыццё ўдосталь накатанай ў Маскоўскім метро, наўрад ці будуць ўражаныя Парыжскім. Тут усё вельмі і вельмі сціпла і лаканічна і зразумела няма такіх станцый, якія нагадвалі б палацы або музеі. Асаблівай адметнасцю парыжскага метро, мабыць, з'яўляецца той факт, што ў ім вельмі ўдала суіснуюць найноўшыя тэхналогіі разам з тымі, што былі ўкаранёны адразу ж пасля пабудовы.
Фактычна па адным і тым жа самым шляхам ходзяць сучасныя цягнікі наогул без машыністаў, і ў той жа сам час ёсць такія цягнікі, у якіх для таго каб проста адчыніць дзверы трэба ці перасунуць металічную зашчапку, ці ж націснуць на адпаведную кнопку. Такім жа чынам аформленыя і станцыі на ўваходах у метро - некаторыя з іх з'яўляюцца суперсучаснымі, а некаторыя засталіся без якіх-небудзь змяненняў з пачатку дваццатага стагоддзя.
На самай справе магло здарыцца так, што парыжскае метро і не дайшло б да нашага часу ў сваім цяперашнім выглядзе. Яшчэ у 1845 годзе амаль што за паўстагоддзя да пачатку яго будаўніцтва вакол яго пачаліся сур'ёзныя спрэчкі. І як ні дзіўна праціўнікаў у таго праекта, што быў у выніку ўсё-ткі прыняты, аказалася значна больш чым прыхільнікаў.
Дэпутаты, незадаволеныя гэтым праектам, матывавалі сваё рашэнне тым, што яны не маюць права заганяць парыжан пад зямлю для таго каб яны маглі праехаць з аднаго раёна ў іншы. Замест гэтага яны прапаноўвалі пусціць па вуліцах цягніка на паравой цязе. Быў яшчэ праект падвескі вагонаў да замацаванаму уверсе рэйкі, а таксама прапаноўвалася збудаваць нешта накшталт амерыканскіх горак прыкладна на дваццаці-трыццаціметровай вышыні над горадам.
І гэтыя і многія іншыя праекты на шчасце былі адпрэчаныя, а вырашальным аргументам на карысць будаўніцтва падземнага метро апынулася надыходзячая ў 1900 годзе Сусветная выстава, на якую як меркавалася павінна было сабрацца такую вялізную колькасць наведвальнікаў, якое пры ўсім жаданні гарадскі транспарт Парыжа быў перавозіць не ў стане.
Пасля прыняцця канчатковага рашэння заставаўся адкрытым пытанне толькі ў фінансаванні гэтага будаўніцтва. Але і тут знайшоўся выхад з дапамогай вядомай у Парыжы танцоркі Клео, сярод шматлікіх прыхільнікаў якой знаходзіўся кароль Бельгіі Леапольд II, які па яе просьбе пагадзіўся спансіраваць будаўніцтва метро ў Парыжы.
Самыя першыя вагоны ў парыжскім метро былі драўлянымі, і яны падзяляліся на першы і другі класы. Прычым ад такога вось падзелу адмовіліся параўнальна нядаўна. Усяго ў Парыжы налічваецца чатырнаццаць ліній метро RATP, якое працуе з паловы шостай раніцы і да паловы на першую ночы, і чатыры лініі RER - гэта хуткасны прыгарадны метрапалітэн, прычым перасаджвацца на яго можна прама на гарадскіх станцыях. RER працуе таксама з паловы шостай раніцы, але да дванаццаці ночы.