Сталіца Літвы - горад Вільня заўсёды практычна знаходзіўся на скрыжаванні розных культур, таму што адзін час ён уваходзіў у склад Польшчы, потым Расеі, затым СССР, але тым не менш вялікую частку часу ён з'яўляўся галоўным горадам Літоўскага княства. Гэта быў найвышэйшы пік росквіту горада, калі княства займала прастору ад балтыйскага да Чорнага мора. Паміж Першай і Другой сусветнымі войнамі горад Вільню уваходзіў у склад Польшчы, у той час як сталіцай Літвы лічыўся Каўнас. Вільнюс быў вернуты ў склад Літвы дзякуючы савецкім войскам.
Цэнтр Вільні вельмі кампактны і яго лёгка ў прынцыпе абысці пешшу. Пачынаць трэба з кафедральнага сабора, які шчыра кажучы не вельмі-то на яго падобны. Ён, мабыць, хутчэй нагадвае нейкі антычны храм, а яшчэ ён чымсьці нагадвае будынак Піцерскай біржу. Справа ў тым, што перабудоўвалі іх прыкладна ў адзін і той жа час. На самай справе гэты храм знаходзіцца на месцы старадаўняга паганскага капішча, сляды якога дарэчы, захаваліся ў падвалах. У падзямелле зараз знаходзіцца вельмі цікавы музей, які пры жаданні можна наведаць.
Побач з саборам на плошчы можна ўбачыць помнік легендарнаму князю Гедыміна, які лічыцца заснавальнікам Вільнюса. Помнік параўнальна нядаўні, паколькі быў усталяваны ўжо пасля здабыцця Літвой незалежнасці ў 1996 годзе. Дарэчы, князь Гедыміна пры жыцці быў паганцам і наогул Літва адна з самых апошніх краін прыняла хрысціянства.
Непадалёк ад сабора і ад помніка Гедыміна размяшчаецца Палац Вялікіх князёў Літоўскіх, які быў цалкам пабудаваны наноў у 2002-2009 гадах. Справа ў тым, што гэты палац сапраўды стаяў раней на гэтым самым месцы, але быў знесены з-за драхласці ў 1799 годзе, калі Літва была далучана да Расійскай імперыі. Застаецца адкрытым пытанне - наколькі гэты палац адпавядае таму, што стаяў тут першапачаткова. Дарэчы, унутраны двор гэтага самага палаца выдатна нагадвае двор у Кракаўскім замку Вавель.
Непадалёк на ўзгорку знаходзіцца, бадай, самае старажытнае збудаванне ў Вільні - вежа Гедыміна. Раней гэты пагорак быў цалкам пасаджаны дрэвамі, але ўлады горада спалохаліся, што пад іх цяжарам ён асядзе і іх спілавалі. На ўзгорак лёгка можна падняцца пешшу, але пры жаданні можна скарыстацца фунікулёра. У вежы працуе музей, які цалкам можна наведаць.
Побач з узгоркам Гедыміна размяшчаецца яшчэ адна гара з трыма бетоннымі крыжамі. І хоць яна чамусьці называецца Лысай, тым не менш яна пакрыта буянай расліннасцю. Першапачаткова на гэтай гары крыжы былі ўсталяваныя ў памяць пра закатаваных манахаў-францысканцаў паганцамі ў 1333 годзе, але пасля здабыцця Літвой незалежнасці гэтыя крыжы па сумяшчальніцтве лічацца яшчэ і помнікамі ахвярам сталінізму.
Пасля ўсяго гэтага варта адправіцца на вуліцу Пілес, якая па-за ўсякім сумневам з'яўляецца самай маляўнічай і самой сувенірнай-турыстычнай вуліцай ў Вільні. Тут можна да бясконцасці любавацца кожнай літаральна шыльдай, кожнай вітрынай і кожным домам. А яшчэ тут вельмі шмат сімпатычных рэстаранчыкаў і кавярынек.
Затым трэба агледзець Пятніцкую царкву, якая як ні дзіўна з'яўляецца самым першым у горадзе каменным рэлігійным будынкам. На самай справе праваслаўныя храмы ў Літве пачалі будаваць яшчэ да ўсеагульнага прыняцця хрысціянства на гэтай зямлі, а дакладней з 1345 годзе. На цэрквы вісіць памятная шыльда, апавяшчаюць аб тым, што ў 1745 годзе тут пабываў імператар Пётр Першы і слухаў малебен за перамогу над шведамі.
Вельмі няпросты лёс выпала на долю касцёла святога Казіміра, які вельмі сімпатычна глядзіцца і звонку, і ўнутры. Першапачаткова ён будаваўся як каталіцкі касцёл, затым некалькі разоў гарэў. Падчас нашэсця Напалеона ў ім зрабілі збожжасховішча, потым, калі прыйшлі сюды рускія, то яны перабудавалі касцёл пад праваслаўную царкву, падчас Першай сусветнай вайны ў памяшканні касцёла размяшчалася гарнізонная пратэстанцкая царква для нямецкіх салдат, у савецкі перыяд у будынку працаваў Музей рэлігіі і атэізму , і толькі толькі ў 1991 годзе касцёл нарэшце-то вярнулі ва ўлонне каталіцкай царквы.
Ну і вядома ж у Вільні трэба абавязкова наведаць такі незвычайны раён як Ужупис, які аддзяляецца ад гістарычнага цэнтра горада ракой Вільня. Гэта ўвогуле-то самаабвешчаная незалежная рэспубліка мастакоў і ўсякіх розных свабодных творчых асоб. Тую можна проста прагуляцца, атрымаць асалоду ад духам свабоды і паглядзець на ўсякія розныя графіці.