Больш за пяцьсот гадоў таму ў самым канцы вельмі неспакойнага пятнаццатага стагоддзя кіруючы тады князь Іван III загадаў заснаваць крэпасць на самай мяжы з неспакойнай суседкай Лівоніяй. Такім чынам на пярэдніх рубяжах і паўстаў цяперашні Івангорад. Спачатку гэта было зусім невялікае паселішча, але пасля да сярэдзіне мінулага стагоддзя прыкладна яно ператварылася ў самы сапраўдны горад. У прынцыпе цяпер гэта сціплы па памерах правінцыйны гарадок, які стаіць на самай мяжы з Эстоніяй. Таму для таго, каб яго наведаць, трэба як мінімум атрымаць пропуск сюды.
Вядома ж самай вялікай славутасцю Івангорада з'яўляецца тая самая знакамітая крэпасць, з якой уласна ён і пачынаўся. Гэта крэпасць істотна адрознівалася ад іншых пабудаваных раней тым, што пры яе будаўніцтве выкарыстоўваўся выпрацаваны загадзя дакладны план. То бок, не паўтараўся натуральны рэльеф мясцовасці, як гэта рабілася пры прыладзе іншых фартыфікацыйных збудаванняў.
Крэпасць была выбудаваная над ракой Наровы на дзявочыя ўзгорку ў 1492 годзе. На жаль літаральна праз некалькі гадоў пасля заканчэння яе будаўніцтва яна была атакаваная непрыяцелем і лёгка была ім захоплена. Гэтаму непрыемнага акалічнасці паслужылі дзве прычыны - занадта ўжо малыя памеры самой крэпасці, з-за чаго ў ёй немагчыма было размясціць вялікі гарнізон. І другі прычынай было тое, што крэпасць была пабудавана далекавата ад ракі, якая не стала натуральнай перашкодай на подступах да яе.
Зразумела пасля такога непрыемнага канфузу крэпасць вырашылі павялічыць і ўмацаваць. Быў дабудаваны Боярший горад - новая частка крэпасці з шасціметровага магутнымі сценамі і выбудаваны добра ўмацаваны Пярэдні горад. А таксама была збудаваная яшчэ адна прыгонная сцяна вакол тых збудаванняў, што былі ўзведзены раней. Такім чынам атрымалася своеасаблівая «крэпасць у крэпасці».
Вось у такім вось грозны і непрыступным выглядзе яна ўжо выклікала шмат небяспечней у захопнікаў. І тым не менш яе ўсё ж такі здолелі захапіць шведы ў шаснаццатым стагоддзі, і толькі падчас Паўночнай вайны войскам пад камандаваннем Пятра I атрымалася вярнуць крэпасць назад. На жаль падчас Вялікай Айчыннай вайны крэпасць істотна пацярпела, і таму доўгія гады ўжо тут вядуцца рэстаўрацыйныя працы. Але тым не менш тут ёсць на што паглядзець і гэта выклікае вялікую павагу і да будаўнікоў і да абаронцаў крэпасці.
Таксама варта абавязкова зазірнуць у Ивангородский мастацкі музей. Там ёсць вельмі цікавая экспазіцыя, якая расказвае пра мінулае гэтага горада, прадстаўлены прадметы побыту, якія пражывалі ў ім гараджан, а таксама матэрыялы археалагічных раскопак. Адметна і сам будынак музея, пабудаванае ў сярэдзіне дзевятнаццатага стагоддзя купцом Пантелеевым. Таксама тут можна паглядзець работы мясцовых мастакоў.
Музей Ваенна-абарончага дойлідства знаходзіцца ў не занадта-то прывабным на першы погляд будынку. Яго яшчэ ў пачатку мінулага стагоддзя займала мытня, а цяпер тут размясціліся драўляныя макеты, дакладна прайграваюць усе восем крэпасцяў, пабудаваных у розны час у паўночна-заходняй частцы Рускай дзяржавы. Таксама тут прадстаўлены рукапісы і кнігі, у якіх распавядаецца пра прыгонных збудаваннях старажытнасці, а таксама можна ўбачыць прадметы, знойдзеныя археолагамі на месцах старажытных крэпасцяў.
Успенскі сабор будаваўся з самага пачатку на тэрыторыі Ивангородской крэпасці, ён узводзіўся ў шаснаццатым стагоддзі, як раз калі праходзілі работы па яе ўмацаванні. Калі горад быў захоплены шведамі, царква ператварылі ў лютэранскую. І толькі пасля вяртання горад у склад Русі па ўказе Кацярыны II ў 1744 годзе касцёл быў вернуты ва ўлонне праваслаўнай царквы.
Зусім невялікая Мікольская царква была таксама пабудавана на тэрыторыі крэпасці але ўжо пасля Лівонскай вайны. Яна была першапачаткова прысвечана іконе Мікалая Угодніка. Існуе легенда, што немцы кінулі гэтую святую ікону ў агонь, з-за чаго загарэліся драўляныя дамы і тады рускія войскі скарыстаўшыся панікай суперніка здолелі захапіць Нарву. Вось у памяць аб той вялікай перамозе ноўгарадскімі майстрамі і была збудаваная на гэтым месцы царкву.
Не забудзьцеся прагуляцца па вельмі незвычайнага раёну Івангорада, які называецца Парусинка. Ён знаходзіцца адасоблена паколькі аддзелены ад асноўнай часткі горада рэчышчам ракі Нарва. На сённяшні дзень гэты пасёлак падзяляецца на дзве часткі дзяржаўнай мяжой. Характэрнасць яго заключаецца ў тым, што ў дзевятнаццатым стагоддзі тут на сродкі барона Штиглица была пабудавана парусінавая прадзільная фабрыка. Пасля каля яе з'явілася рабочая слабодка, цалкам якая нагадвае фабрычныя ангельскія паселішчы. Яна ў той час называлася Кренгольм.
У нашы дні гэта месца здаецца як быццам бы якая сышла са старонак раманаў Дзікенса. Тут можна бачыць самыя сапраўдныя фабрычныя казармы, якія былі пабудаваныя яшчэ ў самым пачатку дваццатага стагоддзя, потым будынак самой мануфактуры, круглы будынак рабочай сталовай, якое было пабудавана ў той жа перыяд, сталінскія хаты і яшчэ дома пабудаваныя эстонцамі ў мінулым стагоддзі. Так што гэты гарадскі раён з поўным правам можна лічыць архітэктурным запаведнікам.