Маё знаёмства з Гаванай здарылася падчас адпачынку на выспе свабоды. Ляцеў я на Кубу ў першую чаргу за акіянам і адпачынкам пад пальмай. Але быць на Кубе і ня пабываць у яе сэрцы - па-дурному і няправільна для чалавека, які завецца сябе турыстам. Такім чынам я прысвяціў адзін дзень для паездкі ў гэты супярэчлівы горад. Была набытая экскурсія з індывідуальным трансферам з Варадеро, а нашым гідам стаў самы сапраўдны кубінец, які трохі гаварыў па-руску, бо за сваё жыццё пабываў у Расіі і Украіне на навучанні, ды і па выніку знайшоў жонку ўкраінку.
Гавана ўяўляе з сябе велізарны бетонны мегаполіс. Так, так, менавіта такія ўражанні. Усе бетонавую. Шматкіламетровы набярэжная Малекон ўяўляе з сябе праменад з вялікім бетонным плотам, якое цягнецца на ўсім яе працягу. Увечары тут шмат моладзі, рому і непрыстойнасцей. Вельмі шмат разбураных будынкаў, трушчобы. Выглядае страшнавата. Думаеш, як аказваецца добра жывеш, гледзячы на ўсё вось гэта.
У цэлым на наведванне Гаваны дастаткова аднаго дня. Тут альбо трэба пражыць пару месяцаў, каб адчуць увесь боль кубінцаў і іх настрою, альбо дастаткова аднаго дня для наведвання асноўных славутасцяў, такіх як:
- Плошчу Рэвалюцыі,
- Музей рому,
- Марская крэпасць Эль-Мора,
- Капітолій,
- Старая Гавана,
- Набярэжная Малекон.
А цяпер зьвярнуся да назвы майго аповяду "Гавана - сталіца выспы свабоды і краіны супярэчнасцяў". Чаму ж я яго так назваў? Гэта пачуццё, якое перажываеш знаходзячыся тут, не перадаць словамі. У большасці людзей няма нічога! Няма нармальнай працы, няма ўмоў для пражывання, але яны ўсё роўна шчаслівыя! Уяўляеце? Яны скачуць, п'юць ром і ўсміхаюцца. Ніякай дэпрэсіі на іх твары.
Аднак хачу заўважыць, тым хто тут хоча дамагчыся поспеху, зарабіць сумленным шляхам, тыя робяць бізнэс. Так, шэраг відаў дзейнасці тут дазволілі і прадпрымальны народ стаў рабіць бізнэс. Але такіх адзінкі! Звычайна такія людзі копят грошы і з'язджаюць у Амерыку, альбо адпраўляюць туды сваіх дзяцей. Якія атрымаюць там адукацыю і будуць падтрымліваць пакінутых на востраве сваякоў грашыма. Усё вельмі супярэчліва, выглядае ўсё весела і святочна, але жыццё людзей тут - гэта барацьба і боль.
Супярэчнасць ва ўсім. Па дарозе да Гаваны я бачыў плантацыі бананаў і іншых садавіны. Але як сказаў мясцовы кубінец, нельга гэта браць, інакш пасадзяць. То бок, гэта ўсё ляжыць і знікае. Усё агульнае і ўсе нічыйнага. Хто хоча адчуць гэта, павінен тут пажыць.