Хачу падзяліцца сваімі ўражаннямі пра адпачынак у Аланіі. Гэты старажытны горад дзякуючы свайму размяшчэнню з'яўляецца самым цёплым курортам Турцыі. Адпачываў тут ужо два разы і вельмі задаволены. Калі быць больш дакладным, то адпачывалі мы ў прыгарадах Аланіі: у 2013 годзе гэта быў пасёлак Конаклы, а ў 2017 - Авсаллар, якія размешчаны паміж Сідэ і Аланіі. Аланія знаходзіцца на адлегласці 120 км ад аэрапорта Анталіі, таму паездка да гатэля займае 2,5 - 3 гадзіны. Гэта трэба ўлічваць усім, хто вырашыць адпачыць у гэтым рэгіёне.
Па ўсім узбярэжжы размешчаны гатэлі рознай цэнавай катэгорыі. Вельмі многія з іх знаходзяцца праз дарогу ад мора, таму праход на пляж уладкаваны ў тунэлі пад дарогай. Але якога-небудзь дыскамфорту гэта не выклікае. Мы абодва разы браніравалі гатэлі 4 *, і значных заўваг у нас не было. Пляжы па ўсёй працягласці неаднастайныя: у адных месцах пясчаныя з прыемным заходам у моры, у іншых - з камянямі і, натуральна, з пантонныя. Таму пры паездцы з дзецьмі лепш гэтае пытанне вывучыць больш дэталёва.
На рахунак надвор'я скажу, што летам у Аланіі вельмі горача. У першы раз адпачывалі ў сярэдзіне чэрвеня. Тэмпература днём даходзіла да 40 градусаў. Калі знаходзіцца ў гатэлі каля басейна або на пляжы, то гэта не з'яўляецца праблемай. А калі зберацеся на экскурсію, то трэба ўлічваць асаблівасці арганізма і ўласную рэакцыю на такую спякоту. У другі раз паехалі ў кастрычніку спецыяльна, каб не было так горача. Тэмпература да 30 градусаў, мора прагрэта. Адзінае, што трэба ўкласціся дзесьці да 23-24 колькасці, так як потым пачынаюцца дажджы. Яны хоць і кароткачасовыя, але ўсё адно на адпачынку не хочацца, што б гэта перашкаджала.
Асноўнай прычынай, па якой ездзілі ў Аланію, з'яўляецца галоўная славутасць горада - сярэднявечная крэпасць, якая размешчана на паўвостраве.
Каб дабрацца з гатэля ў сам горад дастаткова выйсці на дарогу і дачакацца аўтобуса (кожны раз гэта доўжылася не больш за 5 хвілін). Праезд да канчатковага прыпынку займаў 15-20 хвілін. Далей пешшу за 15 хвілін прайшлі да мора, дзе апынуліся каля Чырвонай вежы (Кызыл Кулі), якая з'яўляецца сімвалам горада і стаіць ля падножжа крэпасці. Падняцца на верхнюю кропку крэпасці можна на аўтобусе, але я рэкамендую зрабіць гэта пешшу. Прычым не паводле самой дарозе, а па дарожках праз жылыя вулачкі, размешчаныя прама на тэрыторыі крэпасці. Гэта дазволіць убачыць, як жывуць мясцовыя жыхары не ў шматпавярховых дамах, а ў прыватным сектары. Падняўшыся да назіральнай пляцоўкі, абавязкова трэба зрабіць фота, так як адсюль адкрываецца цудоўны выгляд. Падняўшыся па дарозе яшчэ вышэй, можна ўбачыць крэпасць з іншых бакоў. На жаль, увесь запланаваны маршрут мы не прайшлі з-за стомы жаночай паловы. Гэта мы пакінулі для наступнага нашага наведвання Аланіі.
Хачу адзначыць, што дарога ад аўтобуса да крэпасці праходзіць праз рынак. І тут таксама можна сустрэць забаўляльныя моманты.
Вядома, у Аланіі яшчэ ёсць славутасці, вартыя ўвагі: парк недалёка ад набярэжнай, пляж Клеапатры, у 2017 запусцілі канатную дарогу з боку пляжу Клеапатры, а у 2018 адкрылі новы парк. Таму абавязкова яшчэ прыеду сюды праз некаторы час.