Ехаць сюды на два тыдні - дарагое задавальненне. Таму вырашана было ненадоўга пракаціцца на Санторини з Крыта. Дарэчы, калі плыла да выспы, узнікае цьмянае адчуванне недарэчнасці ўсёй задумы: звычайны скалісты востраў, ніякай расліннасці, толькі бурыя сумныя камяні з невялікай жменькай белы хатак, якія прыляпіліся над абрывам. Ўражанне мяняецца, калі парай прычальваў да берага. Сапраўды казачнае месца, на якое ніколі не стомішся глядзець, нягледзячы на яго зьбіты ў даведніках. Незвычайна яркі кантраст сляпучай беласці дамоў і сакавітай сіні. Вуліцы ўяўляюць з сябе рознаўзроўневыя лесвіцы, яны то спускаюцца, то паднімаюцца, ніякай логікі, без карты нават можна заблудзіцца. Усе будынкі на здзіўленне дагледжаныя, са свежай тынкоўкай, аформленыя кветнікамі, мазаікай на прыступках. Увесь горад - суцэльная дэкарацыя. Хоць у любым месцы можна фотасесію ладзіць! Ідэальнае месца для маладых і вясельных цырымоній, трапічныя выспы адпачываюць.
На выспе акрамя таго маса спецыяльна аформленых назіральных пляцовак.
Першае, навошта ўсё едуць на Санторин - паглядзець закат ў іі (Ойе). Выпрабаванне не для слабых, бо на невялікая пляцоўка ў некалькі метраў пад завязку набіваецца людзьмі. У параўнанні з такім ажыятажам закат не здаецца такім ужо неверагодным. А вось каб атрымаць яркія ўражанні і такія ж здымкі варта дачакацца, калі ўвесь гэты натоўп схлыне з апошнім промнем сонца. Праз некаторы час у ІІ ўключаць падсвятленне, а над галавой ужо будуць гарэць мільёны паўднёвых зорак. Вось гэта сапраўды вартае відовішча!
Але світанак ў іі на парадак красочнее! Не залянуецеся ўстаць крыху раней, а 6-й раніцы, будзеце прыемна здзіўлены.
У Фире працягвалася нашэсце турыстаў. Нягледзячы на гэта прыемна прагуляліся па горадзе, не заўважылі, як дайшлі да Имеровигли. Не паленаваліся забрацца на самы верх каменнай лесвіцы за лепшымі відамі. Карціну азмрочвае толькі ўстойлівы водар, які нагадвае аб прысутнасці осліку, яшчэ адной візітнай карткі выспы.
На Санторини едуць у асноўным за ўражаннямі і шыкоўнымі панарамнымі кадрамі, а не за пляжным адпачынкам. Але ў любым выпадку без асвяжальнага мора пасля зверскага сонца ніяк не абысціся. Пляжы тут незвычайныя. Напрыклад, Камара з буйным чорным вулканічным пяском - адчуванні, што вы перамясціліся ў часе на пару мільёнаў гадоў таму. Яшчэ ёсць Чырвоны і Белы пляжы, яны плаўна перацякаюць адна ў адну, назвы абсалютна адпавядаюць рэчаіснасці. Часам пустынныя, часам падобныя на лежню марскіх коцікаў, як пашанцуе. У канцы жніўня нам шанцавала. А якія там колеру і аптычныя эфекты! Фотаапарат браць абавязкова.
На гары паміж Периссой і Камара варта манастыр св. Іллі. Раю заехаць, з гары адкрываецца шыкоўная панарама на ўвесь востраў.
Калі хочацца спакойна пабадзяцца па бел-сінім рознаўзроўневым вулачках - едзьце ў Пиргос. Ціха, спакойна, прыгожа, «піянерскіх атрадаў» з экскурсантаў не сустракалі.
Для паездкі ў старажытную Тыру, варта сабрацца крыху раней, раскопкі адкрыты да абеду. Зрэшты, затрымлівацца там няма сэнсу, хіба што вы не млее ад выгляду старажытных камянёў, акуратна расстаўлены ўгодлівыя грэкамі.
Калі з'ехаць з асноўнай трасы на прасёлкавую дарогу, то можна адшукаць цэлую групу прыгожых дзеючых млыноў. Некаторыя з іх можна арандаваць і жыць як у апартаментах.
Вулкан ўяўляе сабой нянудны кантраст чорных кратэраў, мора і жоўтых кветак. Недалёка адсюль можна выкупацца ў тэрмальных цёплых крыніцах, якія б'юць прама ў моры, толькі варта памятаць, што вада можа выпацкаць рэчы іржавымі плямамі.
Агульнахарч не з танных, сярэдні чэк - 30-40 еўра за дваіх супраць 15-20 на мацерыку. Хоць кормяць смачна! Няхітры разлік, пры дапамозе кошту грэцкага салаты (усюды € 5, тут € 6,5) паказвае, што кошты вышэй прыкладна на 30%.
Перасоўвацца самім па выспе нескладана. Аўто можна знайсці за 20 € ў дзень.