Прызнаюся, што вельмі баялася пералётаў, аж да 2011 года, калі ўпершыню на самалёце наведала Балгарыю. Зразумела, што гэта нестрашно, і з таго часу кожны год стараюся выбрацца куды-то на самалёце. У Ізраіль клікалі даўно: у 90-я туды эмігравала шмат суседзяў, знаёмых, сяброў, сваякоў. Яны клікалі ў госці, але я адмаўлялася з-за боязі пералёту, ды і ізраільскую візу атрымаць было няпроста. Аднак зусім нядаўна бязвізавы рэжым паміж Ізраілем і Украінай адышоў у лета, і я вырашыла злятаць на травеньскія святы.
Такім чынам, на візу траціцца не прыйшлося. Гэта плюс. Але ў маі 2013 года велікодныя ўрачыстасці супалі з травеньскімі, таму паломнікаў з усяго свету набілася дастаткова. Мы ледзь змаглі купіць білет. Куплялі ў Жытоміры ў "Кийавиа" за 4000 грн. на чалавека (500 даляраў). Тады я яшчэ не ведала, што "Кийавиа" бярэ ледзь не 10-працэнтную камісію за паслугі ў офісе, не ведала, што можна купіць онлайн праз Приват24, наогул тады не давярала кампутарнай продажы. Неўзабаве пасля нашай паездкі Ізраіль падпісаў з Украінай дамову аб "адкрытым небе", і квіткі цяпер значна танней.
Мы планавалі пагасціць у дзядзькі ў Хайфе, наведаць сваякоў у іншых мястэчках і паехаць у Ерусалім. На паездку выдзелілі тыдзень - я і тата. Аднак планы неўзабаве змяніліся, так як у Ерусалім адправілася ужо вельмі шмат паломнікаў, і дзядзька купіў нам квіток на экскурсію "Міні-Ізраіль" ў Тэль-Авіве. Аднак перад гэтым заўважу, што самалёт наш прызямліўся ў Тэль-Авіве, у гіганцкім аэрапорце. Прыемна здзівілі фота вялікіх ізраільскіх спартоўцаў, разважаныя на сценах аэрапорта. На пашпартным кантролі быў рускамоўны работнік, ён друку ў пашпарце не паставіў, але даў нам картку, сапраўдную 90 дзён. Хоць усё ж распытаў, да каго ляцім і на колькі.
Дзядзька сустрэў нас на машыне (у Ізраілі без машыны ніяк, так як грамадскі транспарт развіты вельмі дрэнна), за дзве гадзіны давёз да Хайфы, дзе мы жылі. Скажу адразу, што аб цэнах не магу нічога сказаць, бо мы былі як госці і ні за што не плацілі. Нас вазілі і кармілі.
Такім чынам, аб экскурсіі. Каштавала яна каля 300 даляраў на дваіх. Для Ізраіля гэта не грошы. Нас забрала маршрутка ў Хайфе, па дарозе яна напоўнілася рускімі турыстамі. Экскурсія доўжылася цэлы дзень і была досыць стомнай. У Ізраіль лепш за ўсё лётаць зімой, калі не так горача. У траўні, ды і наогул летам, гарачыня неймоверная, даводзілася мяняць футболку па два-тры разы на дзень. У аўтобусе працаваў кандыцыянер (на іўрыце "мозган"), у выніку мяне прадуў і па вяртанні дадому я яшчэ пару дзён праляжала ў ложку з тэмпературай. Дзядзька даў нам на дарогу дзве бутэлькі па 2 літры з негазаванай вадой. Прыйшлося цягнуць іх з сабой у сумцы. Я так зразумела, што габрэі любяць усё вялікае і іх не палохае нязручнасць. Шматлікія турысты ходзяць з заплечнікамі, куды кладуць ваду. Турыстам раіла б насіць красоўкі і зручную вопратку і не парыцца асабліва з нагоды прывабнасці. Яшчэ не забудзьцеся кепку або бейсболку. І піце пастаянна. Балазе, прыбіральні бясплатныя і на кожным кроку, з усімі выгодамі. Увогуле, амаль як у рэстаране.
У нас быў рускамоўны экскурсавод Ізраіль. Ён быў прафесіяналам сваёй справы, дэталёва пра ўсё расказваў, адказваў на мноства пытанняў.
Першы наш пункт - гэта манастыр Латруном. Там мы маглі купіць віно мясцовай вытворчасці і сувеніры. Рускія турысты так і зрабілі, потым адна з іх пачаставала ўсіх удзельнікаў, патлумачыўшы гэта тым, што ў яе сёння Дзень нараджэння. Турыст з Нарвегіі шмат фатаграфаваў. Ён знайшоў побач з кляштарам Музей танкаў і ваеннай тэхнікі і зрабіў шмат кадраў, з якімі потым падзяліўся ў соцсеть.
А далей была шматгадзінная экскурсія "Міні-Ізраіль". Гэта цэлы комплекс пад адкрытым небам, мініяцюрныя архітэктурныя будынкі, дрэвы, увогуле ўсе аб'екты, якія прадстаўляюць гонар гэтай выдатнай краіны. Пасля экскурсіі мы прыкупілі сувеніраў у краме непадалёк адсюль зноў жа тут працавалі рускамоўныя прадаўцы. Кошты былі дастаткова высокія. Напрыклад, крэм з Мёртвага мора абыйшоўся ў 100 грыўняў (гэта быў самы танны, 50 мл, 12,5 даляраў).
Пасля "Міні-Ізраіля" мы адправілі ў старадаўняе мястэчка Яффо ў Тэль-Авіве. Тут нас заводзілі ў квартальчык, дзе размешчаны ювелірныя майстэрні. Праўда, цэны кусаліся, і ніхто нічога не купіў. Прайшліся таксама па набярэжнай і паглядзелі на адпачывальнікаў на пляжы людзей. Бачылі таксама тэатры, напрыклад, "Гешер", дзе гуляе шмат нашых эмігрантаў. У Хайфу мы прыехалі пасля 8 гадзін вечара.
Назад таксама ляцелі з Тэль-Авіва. Сістэма аховы на ўзроўні. Чарга доўгая, самалёты вылятаюць з затрымкай. Да вас падыдуць і спытаюць, хто пакаваў вам багаж, ці быў хто са старонніх. Вы павінны адказваць, што ўсе пакавалі самі. Тут не разумеюць жартаў. Калі пажартаваць, то вас адвядуць у асобнае памяшканне і абшукаюць. Правяраюць таксама і багаж, але украінцаў прапусцілі без яго агляду. Мабыць, мы менш за ўсё падобныя на тэрарыстаў.
У Duty free купілі гарэлкі "Фінляндыя" і цукерак. Гарэлка апынулася танней, чым ва Ўкраіне, а вось цукеркі абышліся ў 8 даляраў.
Увогуле, экскурсіяй я засталася задаволеная. Спадзяюся прыляцець у Ізраіль зноў.
