Травеньскае падарожжа ў нас выйшла вельмі выдатным і, прызнаюся, я ім вельмі задаволена. Усе апартаменты і месцы начлегаў мы свядома імкнуліся выбіраць трохі ў баку ад буйных турыстычных месцаў - вёсачкі і невялікія мястэчкі выдатна выбаўляюць) Напрыклад, каб палюбавацца мысам Сен-Жан-Кап-Фэры і наведаць яшчэ адно даўно і трывала засеў у галаве мястэчка мы і абралі для адной з працяглых прыпынкаў гарадок Больё. Пра падарожжа і аглядзе Кап-Фэры я напісала ўжо асобны пост, тут гаворка пойдзе аб засакрэчаным і даўно цікавіць мяне мястэчку Эз.
З Больё, як ад знакамітага каменя на раздарожжы дарог з рускіх казак, можна ехаць:
- проста да мора - гэта і ёсць мыс Кап-Фэры (калі стаіш спіной да мора);
- налева ў Ніцу;
- направа ў Эз (калі стаіш спіной да мора).
Гэта значыць, літаральна куды ні падацца - усюды чакаюць цябе задавальнення, але ўсюды рознага толку, вядома)))
Мы адным сонечнай раніцай адправіліся на прыпынак з немудрагелістай назвай "Пляж Больё", селі ў 83 аўтобус і паехалі направа, дзе канчатковай кропкай нашага маршруту павінна стаць "Эз вилладж":
А вось для такіх жа як мы аматараў пакатацца на аўтобусе і расклад:
Можна на гэтым жа маршруце дабрацца непасрэдна да набярэжнай гарадка Эз, размешчанай унізе, але мая бездакорная лагістычная схема лянівага ад прыроды чалавека і на гэты раз не падвяла. План паходу быў такі: мы выходзім з аўтобуса ў найвышэйшай кропцы гарадка Эз, павольна-павольна спускаемся з гары ўніз і любуемся прыгажосцямі і славутасцямі (а не тое што вы падумалі)))))) З пункту гледжання здаровага сэнсу таксама ўсё відавочна - навошта будаваць маршрут "у гару" калі можна наадварот?)))
Навошта я сюды імкнулася патрапіць? Па-першае, гарадок быў цікавы мне як месца дзе Ніцшэ напісаў сваё знакамітае твор "Так казаў Заратустра", па-другое, тут завалялся замак всамделішнего караля, не якога-небудзь, а самага сапраўднага між іншым - бацькі прынца Уільяма.
Замак ужо даўно стаў фешэнэбельным гатэлем з выдатным рэстаранам, на фота як раз ўваход у рэстаран. Паказальнікі "як знайсці шато Эз" па-мойму на ўсіх сценах гарадка))) Так што калі вы маюць намер яго наведаць, то місія выканальная)))
Сам горад вылеплены з каменя прама ў скалах, мне ён чамусьці запомніўся як ўтульнае птушынае гняздо. Клапатліва сабраныя і акуратна падагнаныя, каменьчык да каменьчыка, вулачка да вулачцы - проста дзіўная гармонія сярэднявечнага густу абвітую плюшчом, дзікім вінаградам і шчодра упрыгожаная кветкамі.
Мала таго, тут непадалёк кватараваў Бунін Іван Аляксеевіч, а яшчэ (не да ночы будзе згадаюць) пражываў даволі доўгі час Уолт Дысней.
Вось такі маленькі і не вартага гарадок Эз. З выдатнай гісторыяй скажу я вам.
Але нават калі ўсе гэтыя кранальныя падрабязнасці не ўзбуджаюць у вас здаровая цікавасць падарожніка і ня штурхаюць наперад, на заваяванне замка Густава V, гэта значыць яшчэ як мінімум дзве прычыны наведаць яго: выдатны мяккі клімат і дзіўная прыгажосць вакол.
На што важна звярнуць увагу: унізе, ля набярэжнай - як водзіцца на ўсім узбярэжжы поўна народу, шумна і не вельмі камфортна мне, як сацыяпаты. А вось уверсе - рай