Мы адразу з мужам перад паездкай дамовіліся, што крэпасць Нарикала ў Тбілісі будзе ў нас абавязковым месцам для наведвання. Ісці да яе мы вырашылі натуральна пешшу, а шлях наш пачынаўся ад парку Мтацминда. Шлях быў няблізкі, але паверце, гэтага таго каштавала. Затое мы ўсю дарогу любаваліся цудоўнымі відамі, і калі ў вас усё ў парадку са здароўем, досыць вольнага часу і вы не баіцеся прайсціся на далёкую адлегласць, то я вам настойліва рэкамендую таксама здзейсніць гэты шлях пешшу. Атрымаеце па шляху масу станоўчых эмоцый.
Крэпасць Нарикала знаходзіцца ў Старым Тбілісі - на гары непадалёк ад Батанічнага саду. Наогул-то, пры жаданні да яе можна пад'ехаць на аўтобусе, другі варыянт - падняцца на фунікулёры, ну і яшчэ можна прайсціся ад станцыі метро Авлабари (гэтая прыпынак самая бліжэйшая). Мы ж выбралі свой шлях і пайшлі пешшу. Уваход у крэпасць зусім бясплатны і адкрыта яна пастаянна.
Па сутнасці адлегласць ад парку Мтацминда да крэпасці Нарикала складае пяць кіламетраў, але ісці трэба ў гару, таму па часу гэта зойме ад паўтары да двух гадзін. Усё залежыць ад таго з якой хуткасцю вы будзеце ісці. Сцежка па якой мы прасоўваліся наперад вельмі зручная і практычна ўся яна размяшчаецца ў цені дрэў, так што я думаю што там нават летам не будзе моцна горача. А мы былі там у пачатку траўня і дрэвы толькі распускаліся і усё дыхала першай свежасцю і вясной.
Наогул, усю дарогу па гэтай сцежцы мы любаваліся цудоўнымі відамі горада, і чым вышэй мы падымаліся, тым больш станавіўся агляд. Народу на сцежцы неяк было зусім мала, відаць што тут асабліва не любяць падымацца пешшу. Па дарозе мы сустрэлі скульптуру «Маці Грузія» - вельмі манументальнае збудаванне. Потым мы ўжо нарэшце-то дабраліся да назіральнай пляцоўкі і фунікулёра, які па невядомых прычынах чамусьці ў гэты дзень не працаваў. Нашы надзеі спусціцца на ім ўніз не апраўдаліся.
Назіральная пляцоўка аказалася вельмі цікавай - адна яе частка як быццам бы вісіць у паветры, з яе можна разгледзець разбураныя сцены крэпасці і вядома ж Тбілісі ва ўсім яго пышнасці. Зараз мы ўжо падышлі да тэрыторыі крэпасці, дакладная дата пабудовы яе дагэтуль невядомая але ў чацвёртым стагоддзі нашай эры яна ўжо існавала. Гэта вядома абсалютна дакладна. Назва Нарикала ёй далі манголы, а перакладаецца гэты выраз на рускую мову як «малая крэпасць».
Яна ў той час была неверагодна добра ўмацаваная і ніхто не мог узяць яе нават штурмам. На жаль, да нашага часу яна дрэнна захавалася - моцны землятрус 1827 года разбурыла вялікую частку крэпасці. Аднаўляць яе ўжо ніхто не стаў, бо не было асаблівай неабходнасці. Затое зараз гэта адна з асноўных славутасцяў ў Тбілісі і вельмі наведвальнае турыстамі месца.
У той дзень народу ў крэпасці было зусім няшмат і мы аблазілі ўжо ўсё што толькі можна. Як я зразумела пры жаданні можна падымацца і на сцены крэпасці, паколькі ніякіх абмежавальных знакаў мы не бачылі. Вось толькі гэта можа быць небяспечным для жыцця, таму трэба быць вельмі асцярожнымі. Увесь горад адсюль праглядаецца як на далоні. Віды вядома ж цудоўныя. На гэтым уласна наша знаёмства з крэпасцю было скончана і мы адправіліся па вулачках Старога Тбілісі ў свой часовы прыстанак.