Венецыя не была горадам, які я ўсё жыццё марыла пабачыць. Проста ў туры гэта было абавязковай кропкай прыпынку, таму прыйшлося вызначацца, якія экскурсійныя аб'екты мне хацелася б паглядзець. Палічыўшы паездку на гандоле занадта банальнай, я выбрала наведванне Палаца Дожаў.
Квіток на самастойнае наведванне можна купіць пры ўваходзе, стаіць ён 19 еўра. Нам жа прапанавалі экскурсію з рускамоўным гідам і абышлося гэта ў 25 еўра. Дарэчы, менавіта гід і была галоўнай прычынай майго глыбокага расчаравання. Суправаджалы сцвярджаў, што гід (італьянка ў даволі сталым узросце) добра ведае рускую, але мабыць гэта было нейкае рэдкае прыслоўе, незразумелае большай частцы нашай групы.
Для таго, каб стала ясна, што рухала мной, калі я выбірала гэтую экскурсію, дастаткова паглядзець фатаграфіі знешняга выгляду Палаца. Ажурны, нібы бязважкі мармуровы фасад, абяцанне ўбачыць Масток апошняга ўздыху, унікальныя карціны і размаляванай драўляны столь - вось павабныя анонсы з буклета тураператара.
На справе ўсё аказалася далёка не так. Не, са знешнім выглядам усё, як абяцалі. Але вось ўнутры ... На тэрыторыі Палаца Дожаў дзейнічае забарона на фотаздымку. Мабыць, каб не разбураць рамантычныя мроі патэнцыйных наведвальнікаў. Даволі цёмныя інтэр'еры, невядомыя карціны, пра якія гід нешта расказвала са сваім жудасным акцэнтам. Унікальны зала з адзіным у сваім родзе столлю без адзінай апоры мы наогул ледзь не прапусцілі, таму што гід раптам вырашыла нафарбаваць вусны і пабалбатаць ножкамі, седзячы на лаўцы. Масток Уздыхаў апынуўся вузкім сярэднявечным пераходам паміж камерай і месцам пакарання, у малюсенькія прасветы скрозь рашоткі якога прысуджаныя маглі ў апошні раз убачыць Жыццё і мора. Магчыма, калі б над намі навісала сьмяротная пагроза, мы б пранікліся, а так калідорчык як калідорчык з бруднымі шклом.
У самым канцы нас вывелі ва ўнутраны дворык, заліты святлом і таксама аздоблены мармуровымі карункавымі ўзорамі. Тут можна было паздымаць і трохі адысці ад расчаравання.
У выніку я зрабіла для сябе несуцяшальную выснову, што пакатацца на гандоле было б значна цікавей і прыемней. Грошы за білет для мяне сталі выкінутымі на вецер.
Для ўсіх жадаючых прайсціся па залах Палаца Дожаў хачу параіць загадзя паслухаць гіда. Як нам патлумачыў арганізатар тура, у Венецыі цяжка знайсці рускага экскурсавода, таму карыстаюцца паслугамі італьянскіх "з веданнем мовы". У мяне застаўся толькі адзін пытанне, якога?