У музей Булгакава я трапіла выпадкова.
Са старэйшай дачкой мы ішлі ў булгаковская тэатр. Прыйшлі крыху раней і тут аказалася, што па білетах у тэатр, мы можам бясплатна схадзіць у музей. Вядома, гэтай магчымасцю мы скарысталіся, таму што часу было дастаткова.
Ўвайшлі ў знакаміты пад'езд. Менавіта тут размешчана "нядобрая кватэра" № 50.
І адразу бачым, што сцены і лесвіца тут таксама з'яўляюцца часткай музея. Гэтым месцам завалодалі прыхільнікі пісьменніка Булгакава. Прычым завалодалі нашмат раней таго часу, як тут з'явіўся музей. А адкрыўся музей у 2007 годзе. Ужо шмат гадоў прыхільнікі Булгакава на сценах пад'езда прызнаюцца ў каханні да яго рамана. Акрамя таго, існуе прыгожая легенда, што ўсе што напішаш на гэтых сценах збудзецца. І хоць сцены фарбавалі ўжо не адзін раз, надпісы тут з'яўляюцца на зайздрасць рэгулярна. У адрозненні ад сцен, пліткі на пляцоўках і прыступкі лесвіцы не змяняюць, усё павінна заставацца як шмат гадоў таму.
Сам музей - гэта камунальная кватэра з доўгім-доўгім калідорам. Увайшоўшы ў яе, я чамусьці ўспомніла фільм «Пакроўскія вароты» разумею, што наогул не з той оперы, проста навеяла ўспамін і накаціла настальгія. Старэнькі, пацёрты паркет, нізкая, дзіўна маленькая мэблю. Скурай адчуваеш атмасферу ранейшых гадоў.
Сцены абвешаны партрэтамі Міхаіла Булгакава. Да майго сораму, да наведвання музея, я ні разу не бачыла партрэта пісьменніка. А апынулася, што ён вельмі быў сімпатычным мужчынам з вясёлымі вачыма.
У кватэры некалькі пакояў розных колераў (сіні і белы кабінет), з рознымі экспанатамі той эпохі.
І ... кабінет самога Булгакава. Святая- святых - працоўны стол пісьменніка і кнігі, кнігі паўсюль. Няўжо ён так жыў? Яшчэ адно запамінальнае месца ў кватэры - камунальная кухня.
Яна пераўтворана ў барахолку або рай для калекцыянераў.
Дарэчы, па кватэры блукае сапраўдны чорны кот, імя нават пытацца не трэба - упэўненая гэта «Бегемот».