Да службовай камандзіроўкі ў Францыю выраз "Убачыць Парыж - і памерці" для мяне было заўсёды пустым гукам. А тут на маё вялікае шчасце і захапленню мне прадставілася такая магчымасць. І вядома ж, хто патрапіўшы ў Парыж не захоча ўбачыць ўсе яго славутасці. Не буду апісваць шыкоўны від на Елісейскія палі і вышыню Ейфелевой вежы. Яны мяне здзівілі ў меру. Але самае запаветнае жаданне з дзяцінства было наведаць Луўр - калыска каралёў Францыі і ўбачыць знакамітую Мону Лізу пэндзля Леанарда да Вінчы. І ў бліжэйшую свабодную пятніцу (у іншыя дні музей працуе да 15.00, у пятніцу да 17.00, можна больш убачыць, хоць на ўсё і трох дзён мала) я адправілася на правы бераг Сены, у першы парыжскі акруга на доўгачаканую экскурсію.
Хачу адразу сказаць, што дзівіць Луўр пачынае адразу, з самага ўваходу ў музей у выглядзе шкляной піраміды, пабудаванай ў 1981 годзе падчас рэстаўрацыі музея. Уваходны квіток коштам 16 еўра можна набыць у пірамідзе, ля ўваходу, хочацца адзначыць, што для дзяцей і падлеткаў да 18 гадоў - уваход бясплатны. Так што пажадана мець з сабой пашпарт, і ў музеі забаронена прысутнасць жывёл. Вядома, 380 тыс. Экспанатаў фізічна немагчыма абыйсці за адзін дзень, паглядзець я паспела толькі самае вядомае і выдатнае, што вельмі хацелася ўбачыць. Вядома ж знакамітую Джаконду, усьмешка якой не паддаецца апісанню, статую Венеры мілоскай, якая лічыцца па праве самай прыгожай і знакамітай скульптурай ў свеце, а яшчэ з дзяцінства прывабліваюць маё ўяўленне егіпецкія скульптуры знакамітага сфінкса і саркафагі цароў Егіпта. Вось мабыць і ўсё, што я паспела паглядзець за дзень, і сыходзіла з Луўра са шкадаваннем, што музей адкрыты так мала часу. Калі ў мяне з'явіцца магчымасць трапіць туды яшчэ раз - ні за што не выпушчу!
