У Наварасійск на адпачынак спецыяльна не збіралася, сюды прыехала па справах. Апынуцца ў разгар летняга сезону ў курортным мястэчку і па справах - гэта жорстка. Так думала я, складаючы рэчы ў чамадан. А потым, прыляцеўшы ў Геленджык, у горад, які мне выдатна знакам, і выехаўшы на таксі ў Новороссийк, я паныла глядзела на шчаслівых адпачывальнікаў і думала, як мне цяжка. Як аказалася, дарма. Па прыездзе ў Новороссийк, у горад, які называюць горадам-курортам, я наадварот была рада, што мне не трэба тут адпачываць. Што аб якім пляжным адпачынку можа ісці гаворка ў партовым горадзе? Людзі купаюцца практычна каля сухагрузаў, вада ў жніўні ужо зусім не асвяжае, а вось колькі ў ёй мікробаў - невядома.
Перарабіўшы свае запланаваныя справы, я проста з задавальненнем гуляла па набярэжнай, яна вельмі прыгожая. І зноў жа, ля прычала стаяць вялізныя караблі - дух захоплівае.
У Наварасійску мяккі клімат, ля мора дыхаецца лёгка, але вось у самім горадзе паветра цяжкі, магчыма з-за бетоннага завода, размешчанага тут. Цэнтр горада вельмі ўтульны і зялёны, вельмі спадабаліся скверы і парк, але вось бліжэй да ўскраін - пекла ўвесь дзень, зеляніны амаль няма і ўсё той жа пыл. Хоць у цэлым горад дагледжаны і вымыты.
Не магу не распавесці аб дажджах у гэтым горадзе на беразе мора. Мне і ў гэтым пашанцавала - убачыла стыхію ва ўсёй красе. Я думаю, простага маленькага дажджу тут не бывае - альбо спякота і засуха, альбо лівень з ураганам. Ды такі, што вецер зносіць дахі з дамоў, вада залівае ўсе падвалы, па вуліцах цякуць рэкі, з хаты не выйсці. Усю ноч можа бушаваць стыхія, на моры ўтворацца смерчы, Шторм страшна, а на раніцу - свеціць яркае сонца, на небе ні воблачка. Дзіўна!
А яшчэ ў горадзе ёсць вельмі добры завод вінных вырабаў "Мысхако", побач размясціўся пасёлак з тым жа назвай, тапелец у вінаградніках. Не змагла сабе адмовіць у экскурсіі на гэтае прадпрыемства. Віна, прапанаваныя на дэгустацыю апынуліся ўсе сухімі або паўсухое, але даволі прыемныя, што таксама вельмі парадавала - ёсць у нашай краіне прыстойнае віно.
Ад горада засталася якая-то дваякае ўражанне. Быццам бы ўсё выдатна і прыгожа, але чамусьці пакуль я там знаходзілася, страшна напружвалі пыл, спякота, адсутнасць у адміністрацыйных будынках кандыцыянераў, дрэнны гарадскі транспарт. Хоць цяпер, успамінаючы сваю паездку, ужо ўсё гэта не здаецца такім жахлівым. Мабыць, так уладкаваны чалавек - заўсёды чымсьці незадаволены. А можа, проста нельга ездзіць у камандзіроўкі на моры ў разгар летняга сезону?