Адной з галоўных прычын, па якой мы прыехалі ў Більбао была выдатная магчымасць апынуцца на ўзбярэжжы Біскайскі заліва. Дабраўшыся на метро да самай апошняй станцыі, якая носіць назву Plenzia, мы адправіліся на пошукі нашай галоўнай мэты - Атлантычнага акіяна. Пакінуўшы гарадок Plenzia па правы бок, мы пайшлі па мосце, вядучаму да невялікага гораду, званаму Баррикой. Гэты горад лічыцца адным з самых старых гарадоў, размешчаных на ўзбярэжжы Біскайскі заліва. Лічыцца, што дата яго заснавання прыпадае на 496 год. Зараз Баррика - гэта, на мой погляд, нейкі элітны прыгарад Більбао. Тут стаяць выдатныя дома, месца вельмі ціхае і спакойнае. Калі вы апыняецеся тут, здаецца быццам бы час спыніўся. Людзей амаль няма, за ўвесь час нашага шляху, нам сустрэліся толькі мужчына з дачкой і маладая пара. Яны то і падказалі нам, як выйсці на ўзбярэжжы.
Трэба сказаць, што калі мы сабраліся сюды ехаць, нам вельмі хацелася ўбачыць на беразе турбидиты. Яны ўяўляюць сабой асаблівыя выступы скалістай пароды, размешчаныя ўздоўж берага мора. Як гаварылася, турбидиты павінны былі нагадваць спіну дракона. Згарнуўшы ад Баррики ў бок мора мы апынуліся на ўзгорку, і нашаму погляду адкрыўся бязмежны і велічны Атлантычны акіян. Ад мясцовых відаў проста захоплівае дух! Узгорыстая мясцовасць парэзана звілістымі і даволі стромкімі дарожкамі, па баках якіх растуць незвычайныя цветы.Мы караскаліся па іх так-сяк, а вось людзі, якія тут жывуць нават прымудраюцца здзяйсняць тут прабежку.
Так як мы прыехалі ўжо бліжэй да вечара, трэба было спяшацца. Выйшаўшы на дзікі пляж, пакрыты пяском, мы трохі знерваваліся, таму што турбидитов не было і следу. А ўся справа ў тым, што быў прыліў. Тады было вырашана прыехаць сюды з раніцы, і паспрабаваць поспех зноў. На наступны дзень, устаўшы крыху раней, мы адправіліся ўжо знаёмым маршрутам. Нам пашанцавала, адліў ужо пачаўся, і цмок паказаўся з вады. Больш дзіўнае і зачаравальнае відовішча цяжка прыдумаць. На пляжы мы правялі ўвесь дзень, атрымліваючы асалоду ад незвычайнымі відамі.
Бо пляж знаходзіцца ў бухце тут амаль не было хваль. Адзіным мінусам было тое, што па скалах было не вельмі зручна заходзіць у ваду. Калі памкняцеся сюды ехаць, абавязкова вазьміце з сабой ахоўны сродак, так як сонца на акіянскім узбярэжжы паліць бязлітасна. Я раіла б усім хоць раз пабываць у гэтым цудоўным месцы. Тут вы зможаце адчуць сябе чалавекам, які апынуўся на краі свету і атрымаць асалоду ад непараўнальнай прыгажосцю Біскайскі заліва.