Сёння хочацца расказаць пра тое, як я адкрыў для сябе невялікі востраў пад назвай Кіпр. Заўсёды хацелася пабываць на гэтым кавалку зямлі памерам з Крыт, але ўвесь час заносіла то ў Грэцыю, то ў Егіпет, аднак адбылося. Павінен сказаць адразу, што мае чаканні трохі разышліся з рэальнасцю. Чаканні былі абумоўлены апавяданнямі знаёмых, а таксама праз чытання водгукаў у інтэрнэце. Па прылёце ў Ларнаку я рыхтаваўся ўбачыць казачны і райскі востраў, але ў выніку позірку адкрыўся нейкі сімбіёз нашага чарнаморскага ўзбярэжжа і Еўропы. Усё тыя ж таксісты на выхадзе з тэрміналу, гандаль на вуліцы, накшталт прыбраныя, але ўсё ж не да канца прылеглыя тэрыторыі. Зрэшты, па прыездзе ў Протарас, а менавіта там знаходзілася месца, у якім мне трэба было правесці бліжэйшыя 10 дзён - ўражанне толькі ўзмацніўся. Невялікі пасёлак, які чамусьці ўсё горда называюць горадам, усё тыя ж вулічныя гандляры, якім няма насамрэч ніякай справы да пакупнікоў, кепска прыкрытая лянота, якая чыталася ў запоўненых скрынях, неадпаведнасці раскладзе аўтобусаў і астатніх праблемах падобнага роду.
Не бяда, падумаў я і не пралічыўся. Гатэлі хоць і маленькія - але жудасна ўтульныя, выдатны і не дакучлівы сэрвіс, ветлівае і прыязнае стаўленне да ўсіх турыстам без выключэння, па-за залежнасці ад нацыянальнасці і ступені ап'янення (чамусьці аказалася вельмі шмат "переотдыхавших", прычым ня рускіх!). Канкрэтна ў Протарас забавак - ня Разбяжымся, але было вельмі прыемна проста прагуляцца па вулачках і падыхаць свежым паветрам, які не сустракаў нідзе. Для моладзі ёсць выйсце - ад шматлікіх гатэляў ўвечары ходзяць спецыяльныя бясплатныя "тусовочных" мінівэны, якія акунуць тых, хто пакутуе ў начную клубную жыццё гарадкоў буйней. Прырода апынулася грэцкай, так што доўга на гэтым спыняцца і завастраць увагу няма сэнсу. Дарэчы, людзям, якім надакучыла купацца ў сланцах, каб не параніцца аб камяні - большасць пляжаў на Кіпры пераважна пясчаныя, так што водныя працэдуры гэтак жа дастаўляюць суцэльнае задавальненне.
Што здзівіла - дык гэта "няправільнае" рух на дарогах. Нават пераходзіць праезную частку было нязвыкла, не кажучы ўжо пра тое, каб арандаваць аўтамабіль і адправіцца ў падарожжа па выспе. Руль, зразумела, справа, скрынка перадач - злева, дарогі хоць і не загружаныя, але рызыкаваць я не стаў, ды і вам не раю. Нашмат бяспечней выбраць экскурсію па душы, хоць цэннік і трохі кусаецца - але з камфортам дабрацца і агледзець славутасці, якіх дастаткова і на розны густ, пачынаючы з шматлікіх святых месцаў і храмаў і сканчаючы тэрыторыяй, якая да гэтага часу належыць Турцыі і знаходзіцца ў поўным запусценні . Шкада толькі, што трапіць на яе ў вас наўрад ці атрымаецца.