Плануючы паездку ў Грузію, мы распісалі ўсё дасканала, за выключэннем аднаго пункта: адпачынку на моры. Варыянтаў была перагледжана маса, у выніку вырашылі, што ўжо ў нізкі сезон жыллё на моры мы знойдзем без працы, таму проста будзем выбіраць, што спадабаецца.
Першым прыбярэжным мястэчкам, у які мы заехалі, апынуўся Уреки. Паставілі машыну, выйшлі на пляж - і зразумелі, што застаемся тут.
Пляж - чорны пясок. Мора - дробнае. Народу няшмат. Вось такія прычыны пераканалі нас спыніцца ў Уреки.
З жыллём праблем сапраўды не ўзнікла: да 15 чэрвеня на моры (прынамсі, у Уреки) - не сезон, адпачываючых мала, таму гаспадары актыўна гандлююцца, гатовыя рухацца ў цане. За 30 лары без праблем знайшоўся нумар з усімі выгодамі ў міні-гасцініцы, на чатырох чалавек (з іх двое дзяцей).
З пляжам таксама ўсё цудоўна: досыць чыстае мора, можна вельмі доўга ісці, а вады будзе па пояс. Таму тут шмат адпачываючых з дзецьмі. Зрэшты, ёсць і іншая прычына, па якой выбіраюць Уреки: чорныя пяскі лячэбныя, станоўча ўплываюць на суставы, сэрца, вязуць сюды і дзетак з ДЦП.
Пясок сапраўды чароўны, у яго прыемна закопвацца, ды і проста перабіраць у руках. Хоць звычайна я да такіх забаваў стаўлюся з здзіўленнем. Але тут закопвалі ўсё па чарзе. Мабыць, адзіны яго недахоп - вельмі моцна награваецца на сонца. Прайсці па ім без абутку проста немагчыма. Але гэта і плюс: мора тут выграваецца хутчэй, чым у Батумі або Поці.
Здавалася б, у Уреки - ідэальны адпачынак. Але не, усё не так проста. Увечары здавалася, што пасёлак проста вымер: ні садавіны купіць, ні дзяцей пацешыць. І якія працуюць кафэ мы знайшлі толькі тры. Гэта, безумоўна, выдаткі пачатку сезона. Усе занятыя будаўніцтвам, рамонтам, падрыхтоўкай, бо лета заўсёды надыходзіць нечакана (гэта быў сарказм).
Спроба замовіць малако і яйкі ў мясцовага гандляра гароднінай садавінай шчасна правалілася, паколькі малако нам прывезлі разведзенае ў два разы.
Увогуле-то, калі вам падабаецца пляжны адпачынак і задавальняе выбар з трох кафэ - то Уреки не самы дрэнны выбар. Але нам стала сумна на другі дзень, таму мы селі на машыну і адправіліся ў суседні Кобулети. Там ёсць нядрэнны рынак, у тым ліку, там можна купіць і хатнія сыры, і чачу, і іншыя грузінскія дэлікатэсы. А для дзяцей ёсць парк забаў, праўда, у нізкі сезон ён таксама не працаваў.
З абедамі мы рабілі так: выязджалі на трасу і праязджалі ў бок Поці да бліжэйшай вёскі. Там прадаюць свежевыловленной фарэль, камбалу і іншую рыбу. Гэта з аднаго боку дарогі. А з процілеглага боку - размешчаны шматлікія кафэ, якія, у тым ліку, падаюць і рыбу.
Ну а потым мы проста збеглі паўднёвей, каб спыніцца побач з Батумі. Усё ж такі настолькі ціхі адпачынак - не для нас. Хаця многія адпачывальнікі з маленькімі дзецьмі прыязджаюць сюды з году ў год і вельмі задаволеныя.