Без сумневу усе бачылі оскараносный мульцік «Кароль -лев», што б паглядзець месца, дзе развіваліся падзеі, я адправілася так далёка ў самае сэрца Танзаніі, нацыянальны запаведнік Нгоронгоро і возера Маньяра. Па дарозе Афрыканскія Лоджый ўзнікалі, быццам з ні адкуль. Вось так едзеш і раптам-напісаны ад рукі на дзеравякі паказальнік. Сустрэлі нас хлебам-соллю, так неабходным вільготным ручніком, нагрэтым да тэмпературы цела. Раптоўная, нечаканая клопат і пяшчота з боку абарыгенаў, зрынула злёгку ў шок. А шкляначку соку для высмяглага ад пылу горла, здаўся нам нябеснай расой. Але самай цікавае пачалося, калі мы ўвайшлі ўнутр лоджый, камфорт проста ўражвае. Вонкава ён выглядаў досыць проста, гэта мазанкі пад саламянымі стрэхамі. Але інтарэс у тым, што яны «дыхаюць», такое жыллё не награваецца на сонца і прадзьмухваецца ветрыкам, мэбля ў нумары быў з дарагіх парод дрэва, з ротанга і саломы, бамбука і трыснёга.
Кранальная дэталь - давяла мяне проста да слёз, на падушцы кожны вечар нас чакала цукерка, клапатліва пакінутая для салодкіх сноў, а на начнога століка кожны вечар, цудам з'яўлялася раздрукоўка з тэкстам афрыканскай казкі (на англійскай мове) і кожны дзень новая. Выгляд з акна не проста здзівіў-забраў вас, бо тут разважаюць па прынцыпе: хай нумароў будзе не шмат, але будзе ўсё. Мы жылі ў лоджыю з пяццю нумарамі, але з верандамі на возера. Кожную раніцу да вадапою прыходзілі зграі антылоп і зебр, а седзячы на верандзе ў промнях заходзячага сонца нашым вачам паўстала карціна з пары сланоў, жырафа і адным насарогам. Праз два дні, мы ўбачылі, то навошта прыехалі -яго «Караля льва». Ён важна прайшлі міма нас да роўнядзі возера, сумленна, ледзь стрымалася, што б ні закрычаў ад захаплення. Племя масаі побач з якім мы жылі, апынулася не гэтак ужо ваяўнічым, як меркавалася, галоўнае з раніцы прачнуўшыся выгукнуць «Джамбо» - «Прывітанне» племя ў эпоху цывілізацыі, захавала свае традыцыі, жанчыны ходзяць голеныя нагала з двума выбітымі пярэднімі зубамі.
У паездку варта захапіць кучу цацанак, брелков, пацерак і іншай дробязі і не забудзьцеся назапасіцца дробнымі купюрамі - усё гэта значна палегчыць Вам паразуменне з мясцовымі. Ад традыцыйнага вячэры -крови буйной рагатай жывёлы з малаком, мы ветліва адмовіліся, хоць усе члены племя настойвалі.
Праз два дні пасля прыезду ранняй раніцай, мы пакінулі наш Лоджа і на джыпах (я такія бачыла толькі ў старых амерыканскіх фільмах) па бездаражы памчаліся ў нацыянальны парк Тарангире. Першае маё ўзрушэнне - велізарная тэрыторыя запаведніка, другое-колькасць убачаных жывёл, не было і хвіліны, што б я ні ўбачыла прадстаўніка фауны: дзесяткі буйвалаў, антылоп, статка зебр. Наваколлі стаіць гул і тупат капытоў, разумееш, што ты ў Афрыцы.
Без сумневу Танзанія, застанецца самым яркім уражаннем у маім жыцці.
