Ездзіла ў гэты дзіўны горад Заходняй Украіны з сяброўкай і яе пяцігадовым сынам. Дабраліся рана раніцай, прагаладаліся і змерзлі, прыйшлося грэцца каву з каньяком. Паснедалі ў невялікім кафэ каля рынку. Бульбачка-фры, адбіўную, кава з каньяком абышлося мне ў 70 грн, вельмі нядорага і смачна. Павесялелі і пайшлі гуляць. Ўсюды хадзілі пешшу, трохі стомна, асабліва, калі падымацца пад горку. Савет: для наведвання Камянец-Падольскага абутак павінна быць не проста без абцасаў, а вельмі і вельмі зручная. У мяне-то была якраз такая, як я думала: макасіны на тонкай падэшве. Гэта была мая велізарная памылка - хадзіць па выкладзенай камянямі бруку, калі ты практычна босая - гэта вельмі балюча. Прыйшлося на мясцовым рынку купляць мне красоўкі, а гэта і час, і грошы.
Першы прыемны шок са мной здарыўся па дарозе ад рынку да крэпасці: калі ідзеш па мосце і глядзіш ўніз, адкрываюцца такія віды, што захоплівае дух!
Уваход на тэрыторыю замка платны, але гэтая плата чыста сімвалічная. Мы аблазілі кожную вежку, кожную лесвічку і падвальчык, абышлі ўсе музеі. Усё вельмі цікава, усё спадабалася. Але самы вялікі захапленне быў у вачах дзіцяці, асабліва, калі ён страляў з арбалета або лука. З дзецьмі, асабліва хлопчыкамі, безумоўна трэба сюды з'ездзіць.
Музеі на тэрыторыі замка цікавыя, некаторыя можна наведаць бясплатна, некаторыя за сімвалічныя грошы. Тут ёсць і гарматы, і зброю, і даспехі - рай для хлапчукоў. Калі глядзець у акенца адной з вежаў, можна ўбачыць сонечны гадзіннік з велізарных камянёў. Мы доўга спрачаліся, што ж гэта такое, пакуль не дадумаліся спытаць у служачага. Але самае вялікае ўражанне засталося ад адной з пакояў, дзе катавалі зняволеных. Цяпер там знаходзяцца васковыя фігуры палонных. Як ні спрабуеш іх сфатаграфаваць - не атрымліваецца! Атрымліваюцца размытыя кадры, як быццам над фігурамі нешта лётае. Наогул-то я не веру ў такое, але нават цяпер, калі ўспамінаю мурашкі па скуры бягуць.
Яшчэ мы наведалі ў Камянец-Падольскім некалькі касцёлаў і музей грошай. Спыніцца можна ў адным з шматлікіх гатэляў альбо зняць пакой у прыватнікаў, якія самі падыходзяць на вакзале і прапануюць пажыць у іх. Але мы былі праездам, таму ўвечары паехалі далей.