Якімі словамі апісваў Кіліманджара Эрнэст Хэмінгуэй, не сказаць лепш і аб'ёмней, усё ў дакладнасці так і ёсць. Мы збіраліся на гэты адчайны крок даўно, але ніяк не маглі вырашыцца. І ўсё ж такі гэта здарылася. Ляцелі цяжка і доўга, праз Дубаі, пакуль не апынуліся ў Наироби, але і потым яшчэ меўся быць шлях не блізкі ў Моши, гэта горад з якога ўсе адпраўляюцца ў паход па Кіліманджара. Мы выбралі самы просты маршрут "Кока-кола". Ён доўжыўся пяць дзён. Што сказаць, трэба цалкам аддаваць сабе справаздачу, што гэта больш цяжкая праца чым забаўка. Так, першыя два дні было прыгожа і цёпла, ля падножжа +30 па Цэльсію, чым вышэй, тым халадней, да -10 па тым жа Цэльсіі. Абавязкова трэба браць з сабой цёплыя рэчы, крэм ад загару, сонцаахоўныя акуляры, зручныя ўстойлівыя боты ці чаравікі з тоўстай падэшвай, ісці даводзіцца па вострых камянях, і лепш, калі абутак будзе хоць бы на 1 памер больш, а яшчэ лепш на два, ёсць рызыка моцна збіць ногі, і месца для дадатковых шкарпэтак не перашкодзіць. Часам бывае вельмі халодна. Вазьміце дзве пары пальчатак, а лепш пальчаткі і рукавіцы, каб апраналіся па-над пальчатак, так вы зберажэ свае рукі. Абавязкова! Плашч порхаўка, спальны мяшок, налобныя ліхтарык і тэрмабялізна. Мы ўсё гэта ўзялі, начытаўшыся водгукаў бывалых, і ўсё нам спатрэбілася, дзякуй людзям, што параілі.
З трэцяга дня гэта падарожжа было ўжо для многіх цяжкай працай, безумоўна, іскрысты снег вяршыні гары, неверагодныя расліны, нерэальныя паласатыя камяні-зебры, ранкі і заходы неверагодна ўражвалі, але мы ўжо чакалі, калі нарэшце можна будзе вярнуцца ў лета. Некаторыя ўчасткі проста-такі занадта стромыя і цяжкія да праходжання, дарэчы сказаць, да вяршыні дайшлі не ўсе, але хто дайшоў, радаваліся як дзеці. І наступіў дабраславёны пяты дзень, мы спусціліся, ура! Атрымалі сертыфікаты аб заваяванні вяршыні, і шчаслівыя, прыняліся грэцца.
На наступную раніцу нас чакаў тур па сафары, мы бралі двухдзённы па даліне Масаи.Сафари ўразіў, нам пашанцавала і мы бачылі практычна ўсю вялікую пяцёрку у іх натуральным асяроддзі пражывання. Начавалі ў невялікім лагеры, куды пастаянна прыходзілі мясцовыя жыхары і спрабавалі нешта сцягнуць. Заходзілі птушкі марабу, вельмі пацешныя, і гаспадарылі ў чыіх-то торбах, а ўначы здзейсніла налёт мясцовая банда свіней-бородавочников, яны разнеслі па лагеры пакеты са смеццем. Мясцовыя сказалі, што могуць нават заходзіць сланы, але слон да нас не зайшоў. Народ Масаі вельмі каларытны, яны яркія, кідкія і вельмі суровыя. Уражанняў атрымалі масу, такое пачуццё, што здымаешся ў кіно, і вакол нерэальныя дэкарацыі, настолькі ўсё ярка і незвычайна.
Завяршылі мы сваё падарожжа паездкай на Занзыбар, а як жа без пляжу? Пасяліліся ў невялікім бунгала на беразе, досыць далёка ад Стоўн Таўн, сталіцы Занзібара, але месца райскае ва ўсіх адносінах, першабытнае і расслабляльнае. Там мы атрымалі поўны рэлакс ад купання ў акіяне, сузірання каралавай жыцця і паглынання найсмачных морапрадуктаў у неабмежаваных колькасцях за смешныя грошы, абед на дваіх усім гэтым разнастайнасцю 15 $. Доўга яшчэ ўспаміны будуць грэць душу, і нават калі я яшчэ збяруся наведаць Танзаніі, на Кіліманджара ўздымацца не стану, палюбуюся здалёк.