У мінулым годзе мы з сям'ёй вырашылі адправіцца ў вялікае падарожжа па ЗША, і першым пунктам нашага знаходжання ў Амерыцы стаў курорт Маямі-Біч. Пра гэта заморскім мястэчку, безумоўна, мы вельмі шмат чыталі і чулі і ўяўлялі сабе гэткім раем на Зямлі. За некалькі гадоў да гэтага мы з мужам былі на процілеглым узбярэжжы, на Кубе і нам было, з чым параўноўваць.
Такім чынам, Маямі-Біч ўяўляе сабой адносна невялікі курортны гарадок на беразе Атлантычнага акіяна. Тут ёсць тры асноўныя вуліцы: Ocean Drive, Lincoln Road і Washington Avenue. Мы жылі ў малым старым гатэлі на Оушен Драйв, так як гэта бліжэйшая да акіяна вуліца. На гэтай вуліцы маса гасцініц, кафэ, рэстаранаў і крамаў, а акіян размяшчаецца праз дарогу. Па вечарах на Ocean Drive вельмі шумна і тусовачна.
Пляжы Маямі-Біч муніцыпальныя і практычна нічым не абсталяваныя. Кафэ на пляжах няма наогул, але ёсць месцы, дзе можна арандаваць парасоны і лежакі. Мы іх ні разу не арандавалі, так як камплект 2 шэзлонга і 1 парасон стаяў 150 $. Самі пляжы пясчаныя, шырокія, але ў вадзе плаваюць багавінне, і купацца на мелі было некамфортна. Надвор'е ў маі была добрая: сонечна, горача, вада ў акіяне цёплая, але практычна кожны дзень хвілін па 30 ішоў моцны дождж.
Цэны на курорце вельмі высокія, а паколькі наш гатэль не прапаноўваў ніякага харчавання, снедаць, абедаць і вячэраць мы былі вымушаныя ў мясцовых кафэ. Так, напрыклад, комплексны сняданак у сціплым кафэ абыходзіўся нам прыкладна ў 15-20 $ на чалавека. Абеды і вячэры яшчэ даражэй. Часам на сняданак мы куплялі асарці з нарэзаных садавіны (7-9 $) і булачкі ў адным з супермаркетаў курорта. Таксама ў Маямі-Біч ёсць сеткавыя кафэ хуткага харчавання такія, як Макдональдс і KFC.
На Лінкальн Роўд шмат розных крамаў, дзе можна было купіць, як сувенірную прадукцыю, так і брэндавыя рэчы. Тут ёсць буцікі вядучых сусветных брэндаў, пачынаючы дэмакратычнымі і, заканчваючы люксовых. Мы купілі магніты па 4-5 $ за штуку і кепку для сына за 20 $. Ніякіх экскурсій мы не бралі, таму што цэны былі занадта высокімі.
На курорце слаба развіты гарадскі транспарт. Ёсць аўтобусы, але яны ўвесь час былі забітыя мясцовымі жыхарамі, таму перасоўвацца прыходзілася на таксі, якія тут, як і ва ўсёй Амерыцы, працуюць па лічыльніку.
Вярнуліся ці калі-небудзь у Маямі-Біч? Наўрад ці. Хутчэй за ўсё, калі я зноў вырашуся на трансатлантычны пералёт, то для свайго адпачынку я выберу Кубу, Мексіку або Дамініканскую рэспубліку.