Наш з сябрамі сакавіцкі адпачынак у Джафне пачаўся даволі складана, дакладней, дарога да цябе самога гораду. Прыляцеўшы ў Каломба, мы сталі шукаць магчымасць дабрацца да Джафны, паколькі наш тур, на жаль, не прадугледжваў праезду да гатэля. Спачатку нам мелася быць паездка ў горад Вавуния, паколькі з яго можна было наўпрост дабрацца да Джафны. Туды мы даехалі без прыгодаў. Знайшоўшы, нарэшце, аўтобус, наступны да Джафну, мы былі ў жаху. Мала таго, што ён быў стары і патрапаны, дык ён яшчэ і быў забіты цалкам. Чакаць паўтары гадзіны наступны рэйс, які, па словах кіроўцы, павінен быў быць навей, нам не хацелася, таму сяк-так размясціўшыся на адной назе ўнутры аўтобуса з усімі сваімі рэчамі, мы рушылі ў дарогу. Гэтую паездку я, напэўна, не забуду ніколі. Але вось, нарэшце, мы дабраліся да горада.
Па праўдзе кажучы, ўяўляла я сабе яго інакш. Даволі пустынная мясцовасць, трохі расліннасці, у параўнанні, з той жа сталіцай, і, самае галоўнае - наступствы шматгадовай грамадзянскай вайны. Тут яшчэ захаваліся сапраўдныя мінныя палі, гледзячы на якія я ўжо пачала шкадаваць, што прыехала, ёсць разбураныя будынкі і дома, хоць і вельмі многае ўжо адноўлена.
Мы пасяліліся ў гатэлі Kais Guest House, коштам 39 даляраў з чалавека ў суткі. Калі не лічыць, што нумары вельмі маленькія, гатэль даволі нядрэнны. У нумары ёсць кандыцыянер, інтэрнэт, мэбля новая, уся тэхніка рабочая.
Першы дзень мы адпачывалі пасля пераезду, а на другі пайшлі вывучаць востраў. Турыстаў тут даволі мала, але ёсць. Большасць з іх - з Еўропы.
З паўнавартаснымі экскурсіямі ў Джафне ўсё дрэнна. У іншыя гарады таксама ехаць праблематычна - занадта далёка, таму адзінае забаўка тут - аглядаць сам горад.
У горадзе, нягледзячы на частковае разбурэнне, ёсць на што паглядзець. Злавіўшы тук-тук - самы распаўсюджаных транспарт на Шры-Ланцы, мы папрасілі давезці нас да Форта Джафна. Паездка абышлася нам у 120 рупій. Далей адтуль таксама на тук-тук паехалі ў мясцовы археалагічны музей і бібліятэку, дзе прабылі амаль да вечара.
Наступныя тры дні мы прысвяцілі экскурсіям па мясцовых святыняў. Самай выдатнай, на мой густ, з'яўляецца Храм Кандасвами. Ён знаходзіцца ў горадзе Наллур, які недалёка ад Джафны. Дабіраліся мы туды аўтобусам, ужо больш за новым і прасторным.
Дарэчы, храмаў і цэркваў у ваколіцах вельмі шмат, ёсць нават каталіцкія.
У перадапошні дзень паездкі, не ведаючы чым сябе яшчэ заняць, мы папрасілі мясцовага жыхара, які даволі ніштавата размаўляў на англійскай, што тут рэдкасць, паказаць нам цэнтр горада. Да нашай радасці, ён пагадзіўся, ды яшчэ і бясплатна, грошай браць ён катэгарычна адмовіўся. Усё насельніцтва горада вельмі прыязнае і гасціннае. Нас некалькі разоў спрабавалі запрасіць да сябе ў госці ці пачаставаць чым-небудзь з мясцовай кухні. Пры гэтым робіцца гэта не з нейкай дрэнны мэтай, а абсалютна бескарысліва.
Мора тут выдатна, праўда, вельмі дробнае. Нават далёка ад берага можа быць не больш, чым па пояс. Вада прыемна парадавала, была вельмі цёплай, каля 28 градусаў. Ды і тэмпература паветра была даволі высокай - каля 30 градусаў. Мы не ставілі перад сабой мэты загарэць, але на радзіму вярнуліся не святлейшая, чым мясцовыя жыхары Шры-Ланкі.
А вось пляжы ў лепшых традыцыях 60-х гадоў. Лежакоў практычна няма, парасонаў таксама, самі пляжы мала адаптаваныя для адпачынку. Недалёка ёсць маленькія крамкі з вадой, прадуктамі і рознымі надзіманымі цацкамі для плавання. Прэснаводнага душа на тэрыторыі пляжу не было.
Мы хадзілі на пляж пасля 5-й вечара і заставаліся да самага захаду сонца, які тут проста казачны.
Ежа ў Джафне - асобная гісторыя. Зайшоўшы ў мясцовае кафэ і замовіўшы рыс, якое было маё здзіўленне, калі прынесьлі мне яго на лісце нейкага расліны.
У іншым рэстаране такіх сюрпрызаў не было і ежу падавалі традыцыйным для нас спосабам. Ежа ў горадзе даволі танная. На траіх мы ні разу не аддавалі за абед больш як 30 долараў.
У апошні дзень мы вырашылі нарэшце-то прайсціся па крамах горада, каб купіць сувеніры. У выніку, набралі кучу спецый, асабліва, кары, рысавую гарэлку і гарбату. За ўвесь гэты аддалі 60 даляраў.
У цэлым, нягледзячы на тое, што Джафна - даволі спецыфічнае месца для адпачынку, наведаць яго абавязкова варта. Я спадзяюся, што калі я паеду туды ў наступны раз, а мне б вельмі хацелася гэта зрабіць, я знайду ў там паўнавартасны развіты курорт, у якім аб грамадзянскай вайне засталіся толькі ўспаміны мясцовых жыхароў.