Першы раз на саму мы адпачывалі два гады таму. Востраў нам вельмі спадабаўся, і частка водпуску ў 2015 годзе мы вырашылі правесці ў тых жа месцах. Дабіраліся трансферам з крабы. З гатэля нас забралі на мінівэне, затым перасадзілі ў вялікі аўтобус (ехалі на ім 2,5 гадзіны), затым прыкладна гадзіну на пароме. Ура! Здравствуй любімы і роднай Саму. Адышоўшы крыху ад прыстані, злавілі машыну і за 300 бат даехалі да пляжу Маенам, упадабанага нам у мінулы раз. Насуперак нашым страхам, пра тое, што ў нашым комплексе бунгала не будзе месцаў, засяліцца атрымалася хутка і не дорага, кошт у батах за два гады не змянілася - 900 бат за бунгала з вентылятарам і двума вялікімі ложкамі ў 10 кроках ад мора. Парадавала і тое, што кошты на ежу ў пры-отельном кафэ з выглядам на моры гэтак жа не змяніліся: рыс са свінінай - 70 бат, кавуновы шэйк -60 бат, пад тай з курыцай - 70 бат, паснедаць можна за 100 бат. Ня ўзрадавала цана на піва "Чанг", якое ў краме каштуе 53 бата за бутэльку 0,6 л., А ў кафэ - 100 бат. Бо з улікам ўзрослага курсу долара, у пераліку на рублі выпіць бутэльку піва ў кафэ каштуе 200 рублёў.
Саму змяніўся. Першае, што кінулася ў вочы - гэта малая колькасць турыстаў, у параўнанні з мінулым разам, асабліва рускіх. Па вечарах Маенам як быццам "выміраў", ды і на заўсёды шматлюдным Чавенге народу істотна паменшылася. Гатэлі каштуюць амаль пустыя.
На Чавенге пабудавалі "Цэнтрал фестываль", а пляцоўку, на якой штотыдзень праходзіў вячэрні рынак "акультурылі", паставілі сцэну і трохі паднялі кошты на кактэйлі, якія раней каштавалі 50 бат, а цяпер 70. На Бопуте таксама пабудавалі гандлёвы мол з невялікім фудкорт, на якім, дарэчы, размясцілася кафэ рускай кухні "Бабуля". Па ўсёй бачнасці, рыхтуюць там тайцы па рускіх рэцэптах. Не сказаць, каб супервкусно, але паесці можна, тым больш, што кошты прымальныя: боршч каштуе 50 бат.
Як звычайна, мы ўзялі на пракат мотабайк і ўдосталь наезды па выспе па ўжо родных мясцін. З задавальненнем наведалі яшчэ раз Біг Буду і храм Плайя брэхам,
скалы Бабуля і Дзядуля
і Парадайз фарм. Часта ездзілі на розныя пляжы на перасоўныя рынкі, куплялі там танную і смачную ежу і проста тусаваліся. З'ездзілі на пляж Ліпа Ной паглядзець на знакаміты гатэль Ніккей Біч. Там праводзяцца вясёлыя вечарынкі і атмасфера такая, маладзёжна-тусовочных.
З Саму можна з'ездзіць на суседні востраў Панган, на вечарыну Фул мун паці, якая праводзіцца раз у месяц на пляжы пад адкрытым небам. Або наведаць нацыянальны парк Антонг і Да Тао - выспы з найпрыгажэйшым прыродай, белым пяском і блакітным морам. Увогуле, на саму ёсць чым заняцца.
Калі прыйшоў час з'язджаць назад, мы здзейснілі подзвіг: вырашыліся з Саму да Бангкока даехаць на аўтобусе, замест самалёта, у мэтах эканоміі. І, трэба сказаць, нам гэта ўдалося. Купілі квіткі з трансферам прама з гатэля, час у шляху: з 13-00 да 04-00 раніцы наступнага дня. Уласна дарога ў вялікім аўтобусе, дзе нам нават атрымалася паспаць, заняла каля 8 гадзін з двума прыпынкамі. Астатні час сышло на перасадкі, пераплыўшы на пароме, чаканне аўтобуса. У выніку, мы зразумелі, што гэта не так страшна, як здаецца, затое моцна бюджэтна. Толькі па часе доўга.