Адпачывалі ў Турцыі ў 2012 годзе. Размясціліся ў гатэлі Hedef Resort, пасёлак Конаклы. У канцы жніўня надвор'е была шыкоўная, ні разу дожджык не прайшоў, мора цёплае, нават гарачае. Ад Анталіі ехалі дзесьці паўтары гадзіны, але засялілі адразу. Ехалі ў Аланію, таму што там пясчаныя пляжы. Але ў гэты раз трохі памыліліся. У Авсаллар сапраўды пясчаныя пляжы і пясок пад вадой. Тут жа шырачэнны пяшчаны пляж, але, як аказалася, насыпны, а пад вадой ўсюды камяні. Былі толькі маленькія пясчаныя водмелі, на якіх тоўпілася па 20 чалавек. Увогуле, ніякага задавальнення плаваць у гэтым натоўпе не было. Часта былі хвалі, таму бацькам далёка паплаваць не ўдавалася з-за боязі стукнуцца аб камяні. Мора было ціхае і спакойнае з раніцы. Вось тады і можна было ўсім паплюхацца ўволю.
Мы хадзілі на мясцовы рынак. Куплялі садавіна: яблыкі і апельсіны. Нават дадому іх прывезлі. Дык вось турэцкія апельсіны, якія ў нас прадаюць, па гусце ў 10 разоў кіслей. Напэўна, для нас іх зрываюць напалову зялёнымі. Яблыкі таксама салодкія як мёд і кошт не моцна адрозніваецца ад нашай.
Куплялі бранзалеты на сувеніры з розных камянёў, кошт аднаго - 10 даляраў. Практычна ва ўсіх крамках ёсць тэрміналы і можна расплаціцца крэдыткай, толькі просіце здымаць у турэцкіх лірах, а не ў далярах, таму што так Вам будзе больш выгадна. Хоць туркі вельмі хітрыя, па-мойму, у адной краме нас усё роўна падманулі.
Гатэль нам спадабаўся, ён патанае ў міжземнаморскай зеляніны, расліннасць цешыць вока. Праўда, да пляжу трэба прайсціся метраў 200. Від з нумара быў на суседні гатэль і мора, спачатку мы знерваваліся. А потым аказалася, што нам яшчэ пашанцавала з выглядам з акна.
Першапачаткова не хацелі ездзіць на экскурсіі. Але гід нас ўгаварыў з'ездзіць у Памуккале. Заязджалі па дарозе ў крамы вінаў і оніксу. Мне спадабаўся магазін з аніксам, аказваецца, з яго робяць не толькі ўпрыгажэнні, але і вазы розных форм і памераў, фруктовницы, салатніцы. Сам анікс бывае розных колераў: крэмавы, зялёны, карычневы і нават практычна чорны. Я купіла сабе вазу з зялёнага оніксу, а ў падарунак мне далі кубак з крэмавага. Цяпер гэта мая любімая ваза. У Памуккале трэба заходзіць басанож, так што вазьмеце, куды пакласці абутак. Агульнае ўражанне, вядома, шыкоўнае, напэўна, больш нідзе не ўбачыш такой прыгажосці. Праўда, турыстаў - цемра, і зрабіць добрыя фота праблемна.
Дарога назад заняла больш за 6 гадзін, было вельмі стомна, прыехалі мы ўжо ноччу, нават на вячэру спазніліся.