У Барселону мы хацелі паехаць ужо даўно, таму што горад прыцягваў сваімі славутасцямі, футбольным клубам "Барселона" і, вядома ж, морам.
Мора тут ўражлівае, але больш за ўсё мне спадабаліся пляжы. Я ніколі не было дасюль такіх шырокіх пляжаў. Напэўна, таму нават калі вялікая колькасць людзей, няма адчування, што пляж перапоўнены. Часцей за ўсё мы хадзілі на Барселонету, бо ад бліжэйшай да нас станцыі метро гэта быў самы блізкі пляж. Акрамя таго, ён прыцягваў тым, што недалёка ад яго знаходзіўся порт, Ла Рамбла і мноства месцаў дзе можна пагуляць, пасядзець у кафэ і пафатаграфаваць.
Па горадзе мы не разу не ездзілі па наземнаму транспарту, у асноўным хадзілі пешшу, ездзілі на метро ці на лінных дарогах.
Так, прама з пляжу Барселонета мы ў празрыстай кабінцы канатке паляцелі на гару Монджуик, у алімпійскую вёску. Зрабіць гэта вырашылі бліжэй да вечара, бо на вуліцы было вельмі горача, а там акрамя пары фантанаў няма ніякай вады, а ад асфальту ідзе такі запал, што можна жыўцом згарэць! Гэта месца адмысловага ўражання не зрабіла, таму што проста састарэла, а новага тут нічога не пабудавалі. Гэта было адзінае месца ў Барселоне, якое асабліва не ўразіла.
На стадыёне "Кам Ноў" адчуванні былі іншымі. Гэта сучасны стадыён, з шыкоўнай інфраструктурай і падтрыбунным памяшканні, у якія мы таксама заходзілі ў ходзе экскурсіі. Музей "Барселоны" агледзелі на адным дыханні, пасля чаго зайшлі ў двухпавярховы магазін, дзе набралі патрэбных і непатрэбных сувеніраў. Усе дарагое, але нічога не купіць проста немагчыма. Тут дазваляюць фатаграфавацца, таму з тым, што не змаглі купіць, проста сфатаграфаваліся. Дарэчы, крам і проста намётаў з атрыбутыкай "Барселоны" ў горадзе маса, а ў маркетах нават прадаецца напой і чыпсы з іх сімволікай.
Два разы хадзілі да Саграда фемили, але ўнутр так і не патрапілі, ужо вельмі доўгімі здаваліся чарзе, а па спякоце стаяць не хацелася. Мы ўсе спрабавалі зрабіць хоць адну фатаграфію, дзе гэта збудаванне цалкам бы змясцілася ў аб'ектыў, але, на жаль, гэта зрабіць немагчыма. Побач з храмам ёсць невялікі магазін, дзе прадаюць толькі хамон і сыр. Ўзрушэнне ад убачанага было не менш чым ад славутасцяў горада! Мы набралі і таго, і іншага, розных відаў і расфарбовак і потым ужо не хадзілі не па нейкіх кафэ, а ладзілі пікнікі прама на лавачках у парках. Адзін пікнік наладзілі ў партэ Велла, другі насупраць дома Міла, трэці ў парку Тибидабо. Па кавярнях тут асабліва не паходзіш. Мы заходзілі ў Хард-рок кафэ на плошчы Каталоніі, дык там адно піва сціло ад 2,5 еўра (на смак - гадасць рэдкая), але сама атмасфера кафэ каштавала наведвання. Аматары рок-музыкі будуць у захапленні.
Бо ў Барселоне ўжо даўно існуе забарона на правядзенне карыды, то яе мы не ўбачылі. Затое пабывалі ў будынку на плошчы Іспаніі, дзе гэтая карыда калісьці праводзілася. Аказалася, што там унутры нейкія гандлёвыя памяшкання, а ўверсе адкрыта назіральная пляцоўка і кафэ. Там можна альбо проста пасядзець адвячоркам, альбо падняцца і паглядзець на горад. Увечары, калі пачынаецца шоў спяваюць фантанаў, адсюль выдатна бачна ўсю гульню вады і фарбаў пад гукі сімфанічнага аркестра. Абавязкова наведайце гэта месца ўвечары.