Джимбаран знаходзіцца на поўдзень ад аэрапорта Балі і Куты. Калісьці Джимбаран быў звычайнай малюсенькай рыбацкай вёсачкай. Усё пачало змяняцца ў 1980-х гадах, калі сюды пачалі паволі ездзіць турысты. І вось сёння Джимбаран перажывае бум турызму, хоць, варта адзначыць, усё ж не ў той ступені, што Кута або Легиан. У Джимбаран панабудавалі некалькі пяцізоркавых гатэляў сусветнага класа, вельмі дарагіх, але вельмі раскошных, але і ёсць некалькі гатэляў з памяркоўнымі коштамі.
Танных практычна няма. А для тых, хто можа сабе дазволіць вялікія траты- лакшери вілы на ўзгорку ў бухце. Гэтыя навалы дарагіх вилловых комплексаў нават празвалі «Беверлі-Хілз Балі» або «Millionaire's Row» (перакладаецца прыкладна як «Вуліцы Мільянераў»).
Заліў Джимбарана з прыемнымі пляжамии з белым пяском і вельмі бяспечнымі для купання ўмовамі. Рыбныя рэстараны на пляжы стаяць у тры рады, і наогул, вячэру ў такім вось рамантычным рэстаране пры свечках і пад шум прыбоя - любімае турыстычнае забаўка.
А яшчэ ў Джимбаране знаходзіцца Каледж Гэтвей, дзе навучаюцца каля 500 студэнтаў (вывучаюць спартыўныя дисциклины, філасофію, культуру, эканоміку і журналістыку). Каледж размешчаны ў Кедонганане, побач з Sari Segara Resort і вуліцай Jl Bantas Kau. Цікава!
У Джимбаране большая колькасць шыкоўных крам, але начны жыцця тут амаль няма, як ні дзіўна. Гэта галоўная перавага ў параўнанні з шумнымі людныя Кутой і Семиньяком. Акрамя таго, да галоўных культурных славутасцяў Цэнтральнага Балі рукой падаць практычна. Вось і яшчэ адзін плюс.
Калі вас хвалюе пытанне, на якой мове гавораць у Джимбаране, то не хвалюйцеся - на англійскай кажуць ва ўсіх гатэлях. Яшчэ б яны не гаварылі па-ангельску, у такім-то турыстычным гарадку! У такіх-сякіх гатэлях кажуць на еўрапейскіх мовах, а дзе-нідзе - нават па-руску (альбо мясцовы персанал, альбо там працуюць нашы суайчыннікі). У любым выпадку, перад паездкай нядрэнна было б вывучыць парачку фраз на англійскай (А яшчэ лепш - на інданезійскім. Вы не ўяўляеце, як гэта пашырыць вашыя гарызонты!). Як у любой цывілізаванай курорце, з інтэрнэтам тут праблем няма. Wi-Fi маецца на 98% гатэляў пасёлка, і ў асноўным, бясплатны. Праўда, ён не ўсюды аднолькава добры. І не ўсюды ім можна скарыстацца са свайго нумара.
Пра стаўленне мясцовых жыхароў да турыстаў таксама нічога дрэннага сказаць нельга. Персанал у гатэлях, як правіла, паслужлівы і добразычлівы (за рэдкім выключэннем, бо ўсё не можа быць ідэальна). Вядома, нагрэць вас тут таксама могуць, напрыклад, на рынку турыстам прадаюць тавары часам у два разы даражэй, чым мясцовым жыхарам. Але гэта, бадай, наогул усюды. А так - гэта вам не Егіпет, дзе «мафія» літаральна на дзяржаўным узроўні. Хоць з іншага боку ў некаторых месцах прадаўцы прыстаюць гэтак жа актыўна, «штурхаючы» усё запар, пачынаючы ад цацак, паветраных змеяў да адзення. Яны могуць быць дастаткова назойлівымі, так што назапасьцеся цярпеннем, спрабуючы пазбавіцца ад іх.
Варта быць уважлівымі ў рэстаране, асабліва, калі заказваеце морапрадукты (як правіла, у меню паказваецца кошт за пэўную вагу стравы). Так што, трэба дамовіцца загадзя з афіцыянтам. Калі няма, то вам абавязкова навалам пабольш, і ўжо не адкруціцца ад выплаты за вкусняхи.
Ну а так, у агульным-то, у Джимбаране даволі бяспечна. Вядома, не абмінула бяда і гэты райскі куток. Справа ў тым, што ў кастрычніку 2005 года баявікі ісламісцкай групоўкі (ёсць падазрэнні, якая то быў канкрэтна група, але гэта толькі падазроны) здзейснілі ў мірным пасёлку тэрарыстычныя акты - ўзарвалі два кафэ (дарэчы, амаль адразу ж было падарвана кафэ ў Куте) . З даволі вялікім лікам ахвяр, на жаль. Тры баевіка загінулі падчас нападу. Зразумела, інданэзійскае ўрад тут жа актывізавалася і праблему ўладзілі па магчымасці. У цэлым, з тых часоў нічога падобнага не здаралася, і струмень турыстаў даволі хутка аднавіўся ў поўным аб'ёме. Вядома, ніколі не ведаеш, што можа здарыцца з табой у паездцы, але пасля таго выпадку кантроль за бяспекай выспы значна ўзмацніўся. Балі, наогул, жудасна спакойнае месца, але да няшчасця, стаўшы ахвярай некалькіх вар'ятаў людзей у нядаўнім мінулым, можа быць, і прыпсавала рэпутацыю, але пра гэта сёння ніхто ўжо і не ўзгадвае.
Калі так здарылася, што вам трэба ляцець у Джимбаран адной (гэтая частка статьи- для прыгожага полу). Балі, як правіла, даволі бяспечны для дзяўчат, якія вандруюць самастойна. Прычым, нашмат бяспечней іншых частак Інданэзіі, напрыклад, Джакарты. Так што, для адзінокіх вандроўніцы асаблівых саветаў няма - усё гэтак жа, як калі б вы падарожнічалі ў кампаніі.
Ну хіба што, самыя звычайныя правілы: поосторожнее размаўляць з незнаёмымі людзьмі, не выдаваць асабістую інфармацыю (ну пашпарт на ресепшн всяко прыйдзецца даць) і ўсё такое. Будзьце добрыя да людзей, якія абслугоўваюць вас, смела давайце чаявыя (гэта нармальная практыка тут), але не паказвайце кашалёк, поўны грошай і не варта зіхацець ювелірнымі ўпрыгожваннямі на ўвазе ва ўсіх. Таксі - таксама не праблема ў Джимбаране. Вы можаце замовіць аўтамабіль з ресепшн, калі вельмі страшна. Але можна і злавіць на вуліцы. Галоўнае, ведаць, куды вы едзеце і лепш сачыць па карце, каб ён не наматаў лішніх кіламетраў у спробе зарабіць пабольш грошай. Не пакідайце свае рэчы без нагляду на пляжы, ну і дзе заўгодна. Лепш насіць пры сабе пашпарт. Купальнікі і бікіні выдатна падыдзе для пляжу і гатэля, але я рэкамендую апранацца больш сціпла, калі вы будзеце шпацыраваць у горадзе (асабліва, калі паедзеце на экскурсію ў храмы і іншыя рэлігійныя аб'екты).
Так як у Джимбаране асабліва клубаў няма, так што, і натоўпаў п'яных тусоўшчыкаў тут таксама асабліва няма (усе ў гатэлі, хехе). Ну ўжо калі паехалі ў бар у адзіночку, проста маем галаву на плячах: ня п'ём алкаголь нашча і ня влимаем ў дурныя сітуацыі.
Акрамя таго, калі вам страшнавата перамяшчацца адной па пасёлку (ну і па выспе), заўсёды можна спісацца на форумах з мясцовымі экспаты, якія з радасцю дапамогуць вам асвоіцца і наогул з імі не так страшна.
Вось такі прыгожы і бяспечны Джимбаран!