У цірольскім Інсбруку, слывущем цэнтрам аўстрыйскай горнай лыжні, мы пабывалі летам. Адзіным, што нам давялося пачуць пра зімовай галавакружнай забаве, быў які здарыўся напярэдадні апоўзень, напалохаў захраслі на фунікулёры турыстаў.
І хоць заснежаныя пікі маляўнічых гор і хвалюючыя спускі прайшлі міма нас, Інсбрук вырабіў прыемнае ўражанне. Не, не распаўсюджаным сярод турыстаў крышталічных светам Свароўскі, зіхоткім россыпам дарагога шкла - у засценках музея было даволі сумна. Нас пабілі чыстыя вулачкі прыгожага сярэднявечнага мястэчка, зялёныя наваколлі і каларытныя храмы. Мы, паўтараючы шлях насельнікаў Цёмнага часу, палюбаваліся на падманлівую "Залатую дах" - пазалочаны казырок імператарскага дома, зроблены з медзі. Затаіўшы дух, мы пераступілі парог ціхай мясціны Хофкирхе, дзе хаваецца пустую труну кіраўніка Максимиллиана і каштуюць 28 бронзавых членаў яго чорнай варты. Пераадолеўшы незлічонае мноства прыступак, мы ўзлезлі на пік гарадской вежы, а узнагародай за знясільваючы шлях стала дзіўная панарама прыгожага Ціроля. Не прамінулі пабываць і ў глыбіні сабора святога Якаба, упрыгожанага па архітэктурным правілах барока. А з якой асалодай мы паспыталі знакамітую Цірольскай патэльню - смажаную бульбу з яйкам, зелянінай, мясам і каўбаскамі!
У Інсбрук мы вернемся яшчэ хоць разок: у сцюдзёную зімовую пару, ахутвае гару белым палатном і напаўняе гарадскія плошчы водарам глінтвейну.