У Зюраткуль мы трапілі выпадкова, калі ездзілі ў госці да маёй сяброўкі ў Чэлябінск. Прызнаюся шчыра, да мінулага года я нават не чула пра такое парку, а маім дзецям да гэтага часу цяжка правільна вымавіць гэтую назву. Але цяпер я ўсіх агітую наведаць сапраўдную казку сярод суровай ўральскай прыроды.
Дабрацца да нацыянальнага парку няпроста (аб расійскіх дарогах ужо даўно ходзяць легенды), ды і праезд платны: калі вы з'ясце з трасы М5 каля паказальніка «Зюраткуль», вас будзе чакаць шлагбаўм. Але 3,5 гадзінная паездка (спачатку па трасе, а апошнія 10 км па шчэбеню), моцна нас не выматала. Мы проста атрымлівалі асалоду ад вар'яцка прыгожымі краявідамі. Мая дачка нават назвала Зюраткуль казачным Синегорьем, паколькі горныя вяршыні, навакольныя возера здалёк сапраўды здаваліся сінімі.
Сэрца парку - вялікае возера з крыштальна чыстай вадой пад аднайменнай назвай Зюраткуль. Дакладней, гэта парк быў названы па імені вадаёма, вяршыні, размешчанай непадалёк, і пасёлка на возеры. Купацца ў возеры я не адважылася: па-першае, тэмпература вады некамфортная для купання, па-другое - заход з берага дрэнны (вельмі шмат камянёў). А вось зрабіць прыгожыя фота на фоне вадаёма і навакольных яго горных вяршыняў можна заўсёды. Дарэчы, калі мы былі на адпачынку, то вяршыня Зюраткуль была заснежена. Таму днём тэмпература была дзесьці +30, а вось вечарам рэзка халадзела, слупок тэрмометра апускаўся да +8.
Што яшчэ цікава ёсць, акрамя возера? Можна наведаць фарэлевага гаспадарка і замовіць на абед стронга на вуглях (неймаверная вкуснотища). Дзецям будзе цікава ў эка-парку і міні-заапарку. Яшчэ мы адправіліся на вяршыню Зюраткуль даследаваць геоглиф (хоць мне ён здаўся проста назапашваннем камянёў, здзірванелых). Мясцовыя сцвярджалі, што каменнае выява лася пакінулі першабытныя людзі (навукоўцы сапраўды называюць даты 3 000 да н.э.), іншыя сцвярджаюць, што гэта знак, пакінуты НЛА.
Самая лепшая панорама ўсё ж такі адкрываюцца з вяршыні Нургуш, таму не забудзьцеся ўзяць зручную абутак і цёплае адзенне, каб здзейсніць узыходжанне.
Яшчэ мне вельмі спадабаўся прыродны фантан - вада з зямлі вырываецца дзесьці на вышыню 7-8 метраў. Кажуць, што ўзімку ён ператвараецца ў сапраўдную ледзяную постаць, кожны год розную. Бываюць гады, што ледзяной фантан дасягае і 15 метраў.
