У Будапешце я была ў канцы траўня. Было вельмі цёпла, на сонца нават горача, але часам падымаўся моцны вецер, некалькі разоў ішлі дажджы, надвор'е пераменлівая і даволі зманлівая, лепш насіць з сабой куртку ці вятроўку. Для прагулак па горадзе я кіравалася даведнікам Томаса Кука, маршруты там даволі падрабязна апісаны, з прыкладнай працягласцю, што вельмі зручна для планавання дня.
Першы дзень я прысвяціла Пешт з экскурсіяй у Парламент.
Гэта раскошнае будынак ўнутры значна менш цікава, чым звонку, але аповяд экскурсавода мне спадабаўся. У Парламенце захоўваецца рэліквія - карона Святога Іштвана. На выгляд старая шапка, крыж на верхавіне злёгку пакрывіўся. Гэтую каралеўскую рэгаліі так доўга хавалі па куфра, што яна падушылася. Спачатку хацелі адрэстаўраваць, але потым вырашылі пакінуць усё як ёсць. Вельмі трапяткое і, як мне здаецца, правільнае стаўленне да ўласнай гісторыі. Няма сэнсу нічога перарабляць, трэба памятаць і шанаваць сваю гісторыю такой, якая яна ёсьць, ня перапісваць старонкі, а памятаць пра памылкі і не паўтараць іх. Але я адцягнулася. Патрапіць унутр Парламента можна толькі з экскурсіяй, яны праводзяцца па раскладзе, на розных мовах, у тым ліку на рускай. Для набыцця білета неабходны пашпарт.
Другі дзень - Буда, пачынаючы ад плошчы Фё. На гэтай плошчы ўсталяваная скульптурная група Імрэ Варг "Чаканне", часам яе называюць «якія гулялі пад дажджом». На самай справе да шпацыраў на свежым паветры яна мае аддаленае стаўленне. Аўтар стварыў гэтую працу пасля наведвання Парыжа, дзе вялікае ўражанне на яго зрабілі заняпалыя жанчыны, што мерзнуць пад дажджом у чаканні кліента. Побач ёсць музей работ Імрэ Варг, турысты туды дабіраюцца нячаста, гэта крыўдна, творчасць гэтага скульптара вельмі цікава і незвычайна.
Буда мне спадабалася больш, чым Пешт, яна здалася мне жывапісней, хоць шпацыраваць там няпроста з-за ўзгорыстага рэльефу.
Адзін дзень я прысвяціла паездцы Сентендре-Вышеград-Эстергом. Шчыра кажучы, Вышеград з маршруту можна было выключыць, гэты замак на гары здаўся мне прывабным толькі выглядам на Дунай. Хоць там ёсць нейкія дзіцячыя рАзВлЕкАлКа, калі з вамі дзеці - ім можа спадабаецца.
Ездзіла я і ў Печ, прыгожа і цікава, але ўжо вельмі далёка, дарога на цягніку ў адзін бок займае каля 3 гадзін.
Шчыра кажучы, Будапешт здаўся мне недаацэненым як турыстычны месца. Некаторыя будынкі некалькі здрахлелі і маюць патрэбу ў рэстаўрацыі, але горад вельмі прыгожы. Шмат зеляніны, ветлівыя людзі. Старэйшае пакаленне памятае рускую мову і спрабуе размаўляць па-руску, моладзь нядрэнна ведае англійская.